Malarz batalista. Urodził się w 1868 roku w Czerniowicach. Winterowski był absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował u Leopolda Loefflera oraz Tadeusza Axentowicza. Był doceniany już jako student, czego wyrazem był srebrny medal otrzymany w okresie studiów. Swoją edukację uzupełnił na stypendium Wydziału Krajowego na Akademii w Wiedniu. W 1987 roku debiutował w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Swoje prace prezentował w kraju oraz za granicą m.in.: we Lwowie, Wiedniu i Berlinie. Malował w technice olejnej oraz akwarelowej. W pierwszych latach swojej twórczości skupiał się przede wszystkim na realistycznym malarstwie portretowym, przedstawieniach architektonicznych, pejzażach, scenach rodzajowych oraz religijnych. Mieszkał w Wiedniu aż do 1898 roku, a następnie przeniósł się do Lwowa. Winterowski oprócz malarstwa sztalugowego zajmował się również malarstwem ściennym, czego przykładem jest polichromia w kolegiacie w Jarosławiu. Jako ilustrator książkowy był autorem rysunków towarzyszących publikacji z 1899 roku „Dwanaście legend i podać spod Krakowa” wydanych we Lwowie. Okres I wojny światowej przyniósł zmiany w twórczości Winterowskiego. Na jego płótnach zaczęły pojawiać się sceny batalistyczne, dzięki którym artysta zyskał popularność i które do tej pory są chętnie kupowane przez kolekcjonerów sztuki. Służył jako malarz – korespondent wojenny w armii austriackiej czego efektem były później często powtarzane motywy wojenne. Po wojnie osiedlił się w Warszawie. Wykorzystywał do powstających obrazów wspomnienia oraz liczne szkice powstałe w okresie jego służby. Tworzył dynamiczne kompozycje przedstawiające w ekspresyjny sposób wizerunki koni w ruchu. Winterowski przywiązywał olbrzymią wagę do szczegółów umundurowania malowanych żołnierzy. Za życia wystawiał wielokrotnie w Towarzystwie Zachęty, gdzie odbyła się również jego wystawa pośmiertna w 1928 roku. Rok później podobna ekspozycja została powtórzona w Poznaniu.