Wkrótce po otwarciu eksperymentalnego studio wraz z manufakturą w Astorii pod Nowym Jorkiem wytwarzane tam przez małżeństwo Cybisów rzeźby i mała plastyka w porcelanie zyskały tak ogromną popularność, że Bolesław i Maria zmuszeni byli przenieść się do większej posiadłości w Trenton w stanie New Jersey. Nowe miejsce odpowiadało potrzebom wzmożonej produkcji dyktowanej rosnącym popytem, przez obecność pobliskich złóż gliny otwierało też możliwość prowadzenia dalszych eksperymentów w atelier. W latach 40. powstała seria stylizowanych popiersi wykonanych w porcelanie charakteryzujących się wydłużonymi dłońmi. Utrzymane w minimalistycznej formie   

 Wariacją na temat minimalizmu jest ten mocno szkliwiony biały biust z długimi warkoczami. Podejrzewam, że normalny detal formy głowy został celowo wygładzony, aby podkreślić kontrast pozbawionej rysów twarzy i rąk z misternością ręcznie formowanych warkoczy. Ponadwymiarowe, ale proste kwiaty znajdują się mniej więcej w połowie drogi między tymi dwoma skrajnościami.

To popiersie sepiowej damy o falujących włosach jest najprostszą wersją tej figurki, z rękami i dodanymi falami na długich włosach. Zauważcie, że nie ma już włosów „z tyłu”, zastąpionych prostym przedziałkiem w kształcie warkocza, bez loków i kwiatów, a fale zostały odlane z formy, a nie wykonane z wolnej ręki. Nawet kołnierzyk jest minimalistyczny i jest w nim stosunkowo niewiele kwiatów. Kwiaty i liście odeszły od wczesnego wyglądu modeliny i zostały uformowane z porcelany. Choć dość proste, popiersie nie wygląda na rustykalne czy prymitywne. (Jest jednak szokująco brudne, podobnie jak wiele innych eksponatów z wyprzedaży likwidacyjnej). Kolor farby może być najwcześniejszym przykładem tego, co studio z lat 50-tych nazwałoby swoją tonacją „Cypia”.

Bolesław Cybis studiował w Petersburgu oraz w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Tadeusza Pruszkowskiego. W 1936 r. wyjechał do USA, gdzie pozostał na stałe. Malarz, grafik, rzeźbiarz i ceramik. Twórczość malarską Bolesława Cybisa należy rozpatrywać na pewno w świetle jego członkostwa w Bractwie św. Łukasza – polskiej szkole malarskiej powstałej w 1925 r. Łukaszowscy szerzyli kult dobrego rzemiosła malarskiego, starannego rysunku i trwałej techniki. Charakteryzował ich wielki szacunek do idei, stąd zainteresowanie malarstwem historycznym, religijnym i rodzajowym. Stąd częste oficjalne zamówienia państwowe na dekoracje malarskie w instytucjach użyteczności publicznej. Bolesław Cybis był realizatorem m.in dekoracji na statku Batory i plafonu portyku wejściowego polskiego pawilonu na Międzynarodowej Wystawie w Paryżu w 1937 r. Kodeks Łukaszowców odcisnął więc istotne, jeśli nie najważniejsze piętno w sztuce malarskiej Bolesława Cybisa. Odniesienie do klasycznych wzorów nadawało jego pracom wymiar muzealny, ale nie sposób jest nie dostrzec w jego dziełach figlarnej groteski i służącej jej deformacji. Stąd płótna Cybisa odczytywać można w innym jeszcze wymiarze – lekko przerysowanej inspiracji mistrzami renesansu, połączonej z kubistycznymi formami i bardzo wypracowanym, dokładnym rysunkiem. Czerpanie z założeń Bractwa św. Łukasza nie przeszkadzało Cybisowi być bardzo blisko współczenym jemu prądom i odkryciom w sztuce. Twórczość Cybisa określa się często mianem „malarstwa przesuniętej rzeczywistości”. Wszystko to obserwować możemy w niezwykle dekoracyjnych pracach, z wyraźną atmosferą tajemnicy, co sprawia, że twórczość tego artysty jest przedmiotem pożądania kolekcjonerów malarstwa klasy światowej.