Gdyby szukać leitmotivu działalności Krasińskiego, to określenie „nieskończoność” wydaje się szczególnie użyteczne. Artysta pragnie bowiem rzeczy niemożliwej: chce nieskończoność zasugerować w sposób uchwytny wizualnie.
– Andrzej Kostołowski
Edward Krasiński był jednym z najważniejszych prekursorów neo-awangardy. Absolwent krakowskiej szkoły Kunstgewerbeschule, wydziału architektury wnętrz i grafiki, a następnie malarstwa na ASP u Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa, Józefa Mehoffera. W czasie okupacji związany ze środowiskiem Drugiej Grupy Krakowskiej, a od przeprowadzki do Warszawy w latach 50. z kręgiem Galerii Krzywego Koła. Od lat 60. do końca swojego życia współpracował z Galerią Foksal.
Twórczość Edwarda Krasińskiego jest bardzo złożona, niemal nieuchwytna, wypływająca z życia samego artysty i jego twórczej postawy wobec otaczającego go świata. Krasiński był niezwykłą osobowością, pełną poczucia humoru i dystansu do siebie samego. Cechy te pozwalały mu odrealniać rzeczywistość, zmieniać funkcję przedmiotów, kwestionować tradycyjne formy w sztuce. Wczesne prace Krasińskiego były to rysunki o tematyce erotycznej oraz obrazy utrzymujące się w surrealistycznej stylistyce. Jego ilustracje pojawiały się w pismach takich jak „Kierunki”, „Polska” oraz „Ty i Ja”.
W latach 60. nastał nowy etap w jego twórczości. Powstały wówczas jego pierwsze obrazy przestrzenne i reliefowe, wykorzystujące deseczki, druty i zawiasy. W tamtym okresie stworzył cykl „Dzidy” – prace z prętów i plastikowych kabli, które były zawieszane w powietrzu i miały zaskakiwać widza nagłym pojawianiem się. Artysta już wtedy pracował z konceptem linii, ale charakterystyczna niebieska barwa jeszcze się nie objawiła. Zamiast tego były czerwienie, fiolety i szarości. 1968 roku artysta zaprezentował pracę „98K1”, gdzie niebieska linka łączyła ze sobą dwie butelki. Przedmioty codziennego użytku uwikłane w relacje z niebieskimi zwojami, traciły swoje pierwotne znaczenie i pojawiały się w zupełnie nowym kontekście. Krasiński starał się odrealnić rzeczywistość, sprawić aby to, co poważne nabierało lekkości.
W latach 1965 i 1967 artysta brał udział w happeningach Tadeusza Kantora. Od roku 1970 jego znakiem rozpoznawczym była niebieska linia – taśma samoprzylepna, którą artysta umieszczał na swoich pracach na wysokości 130 cm. Taśma pojawiła się m.in. na dziedzińcu Musée d’Art Moderne da la Ville de Paris podczas „3e Salon International de Galeries Pilotes” (1970). Jeszcze w tym samym roku Krasiński spóźniony się na Biennale w Tokio, wysłał do organizatorów telegram długości 80 metrów z powtarzającym się pięć tysięcy razy słowem „blue”, napisanym alfabetem morsa. Tekst został wydrukowany na papierze i umieszczony w przestrzeni przeznaczonej na obraz Krasińskiego. Praca następnie została przekazana do muzeum w Tokio, jako dar od artysty.
Błękitny pasek jako charakterystyczny element twórczości Krasińskiego pojawiał się regularnie, w różnych miejscach na przestrzeni lat. Bywał na obrazach, na ścianach galerii i w naturze. Dzięki niebieskiej taśmie artysta wchodził w interakcje z publicznością i badał temat nieskończoności. Prace Edwarda Krasińskiego znajdują się w zbiorach m.in. Centre Georges Pompidou w Paryżu, Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i we Wrocławiu, w Muzeum Sztuki w Łodzi i Galerii Narodowej w Pradze. W 1998 roku artysta został laureatem nagrody Polskiej Sekcji AICA za całokształt twórczości.
