Zainteresowanie tematyką martwych natur, do których należy oferowana praca, zrodziło się pod wpływem dzieł Georges’a Braque’a. W „Martwej naturze” pobrzmiewają wyraźnie echa kubizmu i fascynacji artysty barwą – intensywną a zarazem harmonijnie budującą obraz. Tylko kilkanaście prac Stanisława Zalewskiego przetrwało okres wojny, „Martwa natura” stanowi zatem rzadkość na polskim rynku sztuki.

O Zalewskim można powiedzieć, że to jeden z najkulturalniejszych u nas artystów, którego prace wykazują stały postęp i doskonalenie się. W obrazach jego wyczuwa się spokojną, ukrytą a stale wytężoną pracę. Zmierza on w dwóch kierunkach: z jednej strony do stworzenia formy jak najbardziej czystej, prostej, logicznie związanej, któa w malarstwie odgrywa podobną rolę jak ścisłość i jasność w konstrukcji myślowej. Drugie zasadnicze zagadnienie Zalewskiego to barwa. Zbudowanie formy przez tony barwne, a równocześnie danie kolorystycznej symfonii – u Zalewskiego jest ona dystyngowana, nie krzykliwa, o ukrytych pointe’ach i rytmicznych kadencjach – oto jego program.

H. Zahorska, Wystawa formistów w Zachęcie, „Droga”, 1927, nr 1-3, s. 131

Uczeń Stanisława Lentza w warszawskiej ASP, studiował również u Jacka Malczewskiego w Krakowie. W latach dwudziestych związał się z formistami a następnie z grupami Blok i Praesens a jego twórczość orbitowała wokół awangardy. Zalewski był przede wszystkim wiernym wyznawcą koloryzmu, który cechował jego malarstwo aż do śmierci.