Stefan Wegner był awangardowym artystą, tworzącym pod wpływem kubizmu i unizmu. Urodził się w 1901 roku w Sosnowcu. W latach 1922-1927 kształcił się na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod okiem Władysława Jarockiego i Józefa Pankiewicza. Wówczas jego pierwsze prace zdradzały zainteresowanie impresjonizmem. Po ukończeniu studiów w 1930 roku przeprowadził się do Łodzi. Wchodząc w tamtejsze środowisko artystyczne, nawiązał bliski kontakt z Karolem Hillerem, Katarzyną Kobro oraz Władysławem Strzemińskim. Został członkiem Zrzeszenia Artystów Polskich, działał też w grupie Plastycy Nowocześni, wykształconej z inicjatywy grupy „a.r.”. Swoje prace wystawiał w Instytucie Propagandy Sztuki w Łodzi i w Warszawie.

Po wojnie artysta współtworzył Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, w której pełnił funkcję dziekana, a następnie rektora. Gdy Strzemiński został usunięty z uczelnianej kadry za nieprzestrzeganie zasad realizmu socjalistycznego, Wegner na własną prośbę odwołał się ze stanowiska. Jako wykładowca powrócił do szkoły dopiero w 1957 roku.

Sztuka Wegnera po zarzuceniu impresjonistycznych inspiracji, poszła silnie w kierunku abstrakcji. Pod wpływem kubizmu i unistycznej wizji Strzemińskiego, zaczął tworzyć kompozycje oparte na relacjach zgeometryzowanych, jednorodnych kolorystycznie form. Jego cykl odrealnionych „pejzaży morskich” prezentuje przenikające się biomorficzne kształty, które artysta zestawia z rysunkiem na surowym tle. W 1945 roku malarz stworzył przejmujący cykl prac zatytułowany „Oświęcim”. Jego obrazy znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.