Warszawa, kolekcja prywatna
zakup w MDM Dzieła Sztuki i Antyki (2005)
Warszawa, kolekcja prywatna
zakup w Desa (1981)

Begas uważany jest za twórcę „berlińskiej szkoły malarstwa”, który wywarł decydujący wpływ na życie kulturalne Berlina pierwszej połowy XIX wieku. Utalentowany eklektyk o dużej wszechstronności, zawsze wiedział, jak dostosować się do zmieniających się poglądów artystycznych.
(Ruhmer E., Begas, Karl der Ältere, [w:] Neue Deutsche Biographie 1, 1953, s. 744-745)

Carl Joseph Begas, a właściwie Begasse, był niemieckim malarzem urodzonym w Belgii, protoplastą rodu, który przez ponad wiek oddziaływał artystycznie na środowisko Berlina. Swoje pierwsze próby malarskie rozpoczął po przeprowadzce rodziny do Kolonii w 1802 roku, pod okiem rysownika i malarza miniatur Franza Katza. Później kształcił się u Clemensa Augusta Philipparta, uczęszczając do liceum w Bonn. W 1813 roku przeniósł się na studia do Paryża. Jego mentorem stał się wówczas Antoine-Jean Gros, od którego zaczerpnął neoklasyczne zasady kompozycji i rysunku, w połączeniu z wczesno-romantyczną malarskością i ciepłą w tonach paletą barwną.

W swoim wczesnym okresie twórczym malował przede wszystkim obrazy o tematyce religijnej, wykazując jednocześnie wielki talent jako portrecista. Jego jednym z najważniejszych zleceniodawców stał się król pruski Fryderyk Wilhelm III, który wspierał go licznymi zamówieniami i stypendiami. Artysta wykonał dla niego m.in. „Chrystusa na Górze Oliwnej” do ołtarza dla berlińskiego kościoła garnizonowego, a także serię portretów osób odznaczonych medalem Pour le Mérite za zasługi w dziedzinie nauki i sztuki. W 1822 roku wyjechał na trzyletnie stypendium do Rzymu, gdzie zetknął się z kręgiem Nazareńczyków. Poznał też rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena, z którym dzielił mieszkanie. Po powrocie, osiadł na stałe w Berlinie i założył pracownię przy Am Karlsbad 10. Został mianowany profesorem Pruskiej Akademii Sztuk Pięknych i skupił się na pracy dydaktycznej.

Zarówno w obszarze malarstwa historycznego i rodzajowego, jak i w swoich obrazach ołtarzowych oraz portretach, Begas potrafił pogodzić zróżnicowane wpływy studiów artystycznych Paryża i Rzymu. Tym samym wniósł pionierski wkład w rozwój malarstwa berlińskiego, pomiędzy okresem romantyzmu i realizmu. Około 1828 roku pod wpływem szkoły malarskiej w Düsseldorfie, uległ chwilowej zmianie stylistycznej i coraz częściej tworzył dzieła o nawiązaniu literackim lub historycznym, m.in. „The Lureley” (1835) oraz „Henryk IV w Canossie” (1836). Od lat 40. zaczęły silnie uwidaczniać się w jego sztuce tendencje realistyczne. Malował sceny rodzajowe i religijne. Jednak po części ze względów ekonomicznych, zawsze wracał do malarstwa portretowego, w którym osiągnął wyżyny swoich artystycznych umiejętności.