Polswissart

Joachim Weingart należał do młodszego pokolenia polskich twórców z kręgu École de Paris, reprezentującego nurt ekspresjonistyczny. W początkach jego kariery artystycznej pomógł mu Karol Katz, przemysłowiec, mecenas i kolekcjoner. Wspierał młodego Weingarta finansowo, wróżąc mu świetlaną przyszłość. Weingart odebrał wykształcenie artystyczne w Berlinie, w szkole rzeźbiarza Aleksandra Archipenki. Następnie wyruszył do Paryża, gdzie spotkał wielu podobnych mu młodych, rozwijających się artystów. Wraz z Zygmuntem Menkesem, Alfredem Aberdamem i Leonem Weissbergiem stworzyli Grupę Czterech i wystawili swoje prace w galerii "Au Sacre du Printemps", prowadzonej w Paryżu przez Jana Śliwińskiego. Kariera artystyczna Weingarta zaczęła nabierać rozpędu. Najpierw wynajął własną pracownie na Montparnasse a następnie podpisał kontrakt z marszandem René Gimpelem. Uczestniczył wielokrotnie w Paryskich Salonach Niezależnych. Wydawało się, że nic nie może zakłócić jego pełnej sukcesów drogi artystycznej. Szczęście oraz talent mu dopisywało. Niestety jego życie prywatne wpłynęło na przerwanie się kariery – małżeństwo Weingarta rozpadło się co sprawiło, że popadł w depresje, przestał się udzielać towarzysko, jedynie malował bez wytchnienia w swojej pracowni. Stamtąd został zabrany do szpitala psychiatrycznego. Tam, aresztowany został przez Niemców i deportowany do Auschwitz, gdzie zginął w 1942 roku. Życie Weingarta było karuzelą dobrych wydarzeń i tragedii. Pozostawił bogate oeuvre prac – ekspresyjnych martwych natur, pejzaży, aktów i scen we wnętrzach, często z postaciami kobiet. Rzadko podejmował tematykę żydowską. Jego obrazy są wąsko kadrowane, bogate kolorystycznie i o różnorodnej fakturze.