Polswissart

Najczęściej powracającym motywem w malarstwie Niesiołowskiego był akt we wnętrzu lub w arkadyjskim pejzażu. W prezentowanym obrazie znalazly wyraz zarówno fascynacje nowym klasycyzmem, jakie pojawiły sie w sztuce artysty w l. 20., jak i oddziaływanie koloryzmu znamienne dla jego malarstwa z l. 30. Kompozycja aktu ułożonego na tle szkicowo ujętego pejzażu w sposób oczywisty nawiązuje do wzorów włoskiego renesansu, do słynnych Tycjanowskich wizerunków Wenus.

Bogucki J., Tymon Niesiołowski, Warszawa 1967

Tymon Niesiołowski urodził się 2 października 1882 roku we Lwowie. Ojciec artysty był urzędnikiem w Sejmiku Galicyjskim, z zamiłowania zaś zapalonym ornitologiem z widocznymi umiejętnościami rysunkowymi. To jednak matka, miłośniczka filozofi i literatury wywarła silniejszy wpływ na osobowość artysty. Już w lwowskim gimnazjum artysta zainteresował się plastyką. Dalszą naukę kontynuował w Oddziale Malarstwa Dekoracyjnego lwowskiej Szkoły Przemysłowej. W czasie jego nauki wśród wykładowców byli m.in. Tadeusz Rybkowski. Po uzyskaniu matury w 1900 roku Niesiołowski rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jego pierwszym nauczycielem był Józef Mehoffer. Mehoffer nauczył mnie porządnie rysować. Malowania nauczyć się nie można, ale rysunku uczyć się trzeba koniecznie. Mehofferowi więc zawdzięczam zrozumienie praw warsztatu. Do dziś korzystam z jego rad… – pisał artysta. Doskonalił również swoje umiejętności pod okiem wykładowcy Teodora Axentowicza, ale za swojego mistrza zawsze uznawał Stanisława Wyspiańskiego. Debiut artysty nastąpił w 1903 roku, kiedy to w krakowskim Towarzystwie Artystów Polskich Sztuka zaprezentował trzy rysunki wybrane właśnie przez Wyspiańskiego. W 1905 roku Niesiołowski przeprowadził się do Zakopanego. Wiadomo, że przyjaźnił się wtedy m.in. z Janem Kasprowiczem, Kazimierzem Przerwą – Tetmajerem, Stanisławem Witkiewiczem i jego synem – Ignacym Witkiewiczem. Od tego roku notuje się również silny wpływ jaki na osobowość twórczą artysty wywarł Władysław Ślewiński. To z jego inspiracji zainteresował się syntetyzmem. W latach 1906-1908 artysta związał się z Grupą Pięciu, powstałą w Krakowie w 1905 roku z inicjatywy Leopolda Gottlieba, którą oprócz niego w różnych okresach tworzyli m.in. Vlastmil Hofman, Mieczysław Jakimowicz, Jan Rembowski i Witold Wojtkiewicz. W 1910 roku artysta swe losy twórcze połączył z Towarzystwem Sztuka Podhalańska, a także ze Stowarzyszeniem Kilim, co zaowocowało pięknymi projektami tkanin. W latach 1917 – 1922 należał do Ekspresjonistów Polskich (później Formistów), co skutkowało opowiedzeniem się za uproszczoną formą i rytmem oraz za światłocieniem. W 1926 roku przeprowadził się do Wilna, gdzie objął stanowisko dyrektora Szkoły Rzemiosł Artystycznych, wstąpił też do Wileńskiego Towarzystwa Artystów Plastyków i przeszedł kolejną metamorfozę, skupiając swe zainteresowania na kolorze i miękkim modelunku, wydobywając światło, cienie i głębię. W okresie 1940-1941 artysta pełnił funkcję prezesa Związku Plastyków Wileńskich. Niestety duża część jego dorobku artystycznego została zniszczona w czasie wojny. W 1945 roku artysta zamieszkał w Toruniu. W latach 1946-1960 kierował Katedrą Malarstwa Sztalugowego Sekcji Sztuki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. W 1958 roku został członkiem Grupy Toruńskiej. W 1960 roku reprezentował polską sztukę na XXX Biennale w Wenecji. Zmarł w 1965 roku w Toruniu.