Polswissart

Jego obrazy, prawie od początku abstrakcyjne, mocno zbudowane, poddane surowym rygorom kompozycyjnym, stają się obszarem niemal fundamentalnych dociekań o samej naturze malarstwa. Artysta stawia sobie i swemu malarstwu kolejne zadania, przez co serie jego płócien układają się w ciągi rozważań: o funkcji światła, o napięciach kierunkowych, o lśnieniu, o matowości, o fakturze, o gamach barwnych, o zaniku koloru i jego wibracji, o możliwościach gry między namalowaną, abstrakcyjną fikcją a realną fizycznością obrazu. O granicach estetyki normatywnej i dzisiejszej funkcji malarstwa.
cyt. za: Rottenberg A., Sztuka w Polsce 1945-2005, Warszawa 2007, s. 81.

Gierowskiego można postawić na czele polskiej szkoły koloryzmu. Twórczość tego wielkiego klasyka sztuki współczesnej to studium oddziaływania poprzez kolor, a gradacja walorów i rytmiczne podziały płótna to świadomy formalny flirt tego twórcy z op-artem. Malarstwo Gierowskiego jest dynamiczne, przestrzeń jest iluzją, a kolor narzędziem, który opisuje jej granice na płótnie. Inspirację czerpał Gierowski ze sztuki post konstruktywistycznej. Prezentowana praca stanowi istotę malarstwa Gierowskiego polegającą na objawieniu się formy przez intensywną barwę. Obraz wywołuje emocje, które wynikają z niewątpliwie unikalnego języka abstrakcji. To właśnie eksperymenty w zakresie koloru i emocji obrazu i związane z tym osiągnięcia twórcze czynią z Gierowskiego artystę niezwykle ważnego i cenionego w historii nowoczesnego malarstwa polskiego.

Stefan Gierowski był wybitnym przedstawicielem współczesnej awangardy, jednym z najważniejszych polskich abstrakcjonistów. Zamiłowanie do sztuki wyniósł z domu rodzinnego: od kolekcjonującego obrazy ojca-lekarza, który sam amatorsko parał się malarstwem oraz od wuja –  studenta Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie i akademii monachijskiej. Rozwijająca się na przestrzeni kolejnych dekad XX w. twórczość Gierowskiego, została trafnie określona przez krytyka sztuki Aleksandra Wojciechowskiego mianem „abstrakcji autonomicznej”.

Urodził się w 1925 roku w Częstochowie. W latach 1945-1948 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równocześnie uczył się historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był osobą wszechstronnie uzdolnioną, również muzycznie – grał bowiem na fortepianie. W 1949 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie sześć lat później zadebiutował na wystawie w Galerii Arsenał. Współpracował także z Galerią Krzywe Koło, prowadzoną przez Mariana Bogusza. W latach 1962-1996 wykładał na warszawskiej ASP, gdzie w latach 1975-1981 był dziekanem Wydziału Malarstwa. W 1986 roku został profesorem zwyczajnym, a w 2018 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu za niezwykle bogaty dorobek twórczy, aktywność na polu kształcenia młodego pokolenia artystów oraz działalność społeczną.

Sztuka Stefana Gierowskiego przechodziła przez różne etapy. Początkowa, figuratywna faza dość szybko, bo już w połowie lat 50. zamienia się w reprezentatywną dla dalszej jego twórczości abstrakcję. Wówczas artysta zrezygnował z nadawania tytułów swoim dziełom, oznaczając je odtąd jedynie rzymską numeracją. Nadrzędną wartością obrazu był kolor, światło i przestrzeń. Pierwsze nieprzedstawiające kompozycje z przełomu lat 50. i 60. należą do wybitnego przykładu polskiego malarstwa materii. W połowie lat 60. artysta w swoich kolorystycznych poszukiwaniach zbliżył się do op-artu. Tworzył iluzje przestrzeni, budował obrazy z najprostszych figur geometrycznych. W 1980 roku otrzymał prestiżową Nagrodę im. Jana Cybisa za całokształt twórczości. W swojej karierze miał kilkadziesiąt wystaw indywidualnych zarówno w Polsce, jak i zagranicą, a także uczestniczył w ponad dwustu wystawach zbiorowych.