Polswissart

Nudo to posąg odlany w Pietrasanta w 2003 roku w ilości zaledwie 6 sztuk. Jest jedną z najbardziej kompletnych i klasycznych rzeźb Mitoraja obok słynnego Ikara. Skojarzenie z rzeźbą klasyczną prowadzi wprost do słynnego Doryforosa autorstwa Polikleta z Argos, rzeźby powstałej w połowie V w. p.n.e. Podobnie do wielkiego greckiego mistrza, do którego z resztą Mitoraj był porównywany przez włoskich krytyków („Poliklet z Krakowa”), rzeźba polskiego artysty odznacza się surową powściągliwością wysportowanego męskiego ciała. Ciało ujęte jest w spoczynku, w pozie kontrapostu, z lekko pochyloną głową. Przypomina kogoś kto z rezygnacją przeczuwa swój los. Dramatyzm pozy spotęgowany jest przez brakujące fragmenty ciała – część głowy od nosa w górę oraz obydwu rąk od wysokości przedramienia. To wizja okaleczenia jake niosą współczesne czasy, symbol cierpienia jakiemu ulega jednostka ludzka w świecie, który oddalił się od klasycznych ideałów, popadłwszy przez to w chaos. Młody mężczyzna bez głowy i rąk zdaje się świadczyć o kondycji współczesnego człowieka często pozbawianego przez otaczający go świat samodzielności w myśleniu i działaniu. Nagość wysportowanego męskiego ciała to nie tylko odwołanie do klasycznego piękna, to także bezbronność wobec przyjmowanych ran. Ale to także symbol dążenia do doskonałości, do ideału piękna. Rzeźba Nudo, w której udało się Mitorajowi zawrzeć zarówno klasyczne piękno, jak i współczesny niepokój zmuszający widza do samodzielnego myślenia i odkrywania pozostaje jednym z najpiękniejszych świadectw o współczesności jakie zostawił po sobie Igor Mitoraj.

Warszawa, kolekcja prywatna
zakup bezpośrednio od artysty

Paryż,  Igor Mitoraj, Sculptures Monumentales, Jardin des Tuileries, 2006

Igor Mitoraj, Sculptures Monumentales, Jardin des Tuileries [katalog wystawy], Paryż, 2006, ss. 74-75

(…) sztuka antyczna była i jest dla mnie ideałem, a także wiąże się z nostalgią za utraconym rajem. – Igor Mitoraj

(Constantini C., Blask kamienia, Wydawnictwo Literackie, Kraków, 2003, s. 39)

Igor Mitoraj to jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy współczesnych, któremu udało się zyskać międzynarodowy rozgłos. Początki jego wielkiej kariery wiążą się z przeprowadzką w 1979 roku do Włoch. W małym miasteczku Pietrasanta, położonym u stóp górskiego łańcucha Alp Apuańskich, artysta odnalazł wszystko co było mu niezbędne do pracy. Bliskość kamieniołomów w Carrarze i Monte Altissimo już wcześniej uczyniły z Pietrasanta, nazywanej „Małymi Atenami”, siedzibę takich rzeźbiarzy jak Marino Marini czy Henry Moore. Tam też w połowie lat 80. trafiła znana włoska krytyk sztuki i jedna z najbardziej wpływowych kobiet w Rzymie – Maria Angiolillo. Zafascynowana Mitorajem, pomogła zorganizować mu pierwszą wielką wystawę, która odbyła się w Zamku Świętego Anioła w Rzymie w 1985 roku. Zwieńczony sukcesem pokaz otworzył rzeźbiarzowi drzwi do międzynarodowej kariery i zaowocował kolejnymi ważnymi ekspozycjami we Francji, Włoszech, Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii i Stanach Zjednoczonych. Dodatkowo artysta otrzymał zamówienia na szereg monumentalnych realizacji rzeźbiarskich takich jak m.in. kariatydy gmachu Prefektury Policji w Paryżu, fontanna w Mediolanie czy pomnik na Piazza Mignanelli w Rzymie.

Rzeźba Mitoraja wciela ideał klasycznego piękna ewokując zarazem, poprzez swą niekompletność, odczucie destrukcyjnego działania czasu. Nadwątlona gracja, naruszona elegancja, podupadła wielkość, fragment zamiast całości – stanowią estetyczne wartości sztuki doby postmodernizmu, której wyróżnikiem jest ciągły dialog między współczesnością i tradycją. „Mitoraj modeluje swoje rzeźby uszkodzone, podzielone, zniszczone, modeluje każdy fragment – rękę, nogę, oko, usta, genitalia, skrzydła, tułów – ale ta fragmentacja odzwierciedla stan człowieka i społeczeństwa: to »ja, podzielone«, rozszczepienie osobowości, przemoc człowieka nad drugim człowiekiem i nad samym sobą, głębokie konflikty świadomości z podświadomością, niepokojące autodestrukcyjne tendencje jakim jednostka poddaje się w dzisiejszym świecie. Mitoraj udowadnia, że piękno przetrwa każdą ranę, okaleczenie, wszelkie możliwe zniszczenia, tak jak przetrwa piękno płatków uciętego kwiatu” (Costantini C., Conversazioni con Igor Mitoraj, L’enigma della pietra, ed. Il Cigno, Roma 2004). Sam artysta nie lubił, gdy jego rzeźbom towarzyszyły przymiotniki takie jak „okaleczony”, „ułomny” czy „niepełnowartościowy”. „Nie lubię rzeźby, na którą patrząc wszystko się od razu widzi; trzeba odkryć ją samemu i długo dochodzić do sedna. Myślę, że sztuka powinna intrygować widza. Być tajemnicą. Może nawet zachować swój sekret na zawsze” – mawiał rzeźbiarz. Fragmentaryczność nie była dla niego tożsama z ułomnością. Stanowiła raczej symbol harmonii, która zniknęła wraz z końcem starożytnych cywilizacji. W ujęciu Mitoraja piękno rzeźby przyjęło wymiar ludzki, niedoskonały – w odróżnieniu od rzeźby klasycznej, która była odbiciem ideału, boskości i absolutu.