Polswissart

Prezentowany portret przypomina nieco Rudowłosą z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Portret Józefiny Geppertówny ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie. Kotsis wykonał kilka portretów Józefiny Geppertówny, być może prezentowany obraz przedstawia jej siostrę Anielę. 

(...) Nie dąży jednak Kotsis do realizmu, raczej jest skłonny do idealizacji. Artysta nie podkreśla ani fizycznych ani psychicznych rysów modelu, nie wydobywa plastyki głów, nie traktuje ich też linearnie. Za to tonuje spokojnie jaśniejszą plamę głowy na ciemnym, niezróżnicowanym tle, a barwą umiejętnie wydobywa karnację. Modelom nadaje wyraz melancholijnej zadumy, która wyszlachetnia ich twarze (…). - Maria Sągajłłówna

kolekcja prywatna, Polska
kolekcja prywatna, USA
do 1988 kolekcja Marka Mielniczuka

Kotsis tworzył portrety inteligencji krakowskiej i wiedeńskiej ale też wizerunki chłopów, górali i Żydów. Sam urodził się w rodzinie chłopskiej. W latach 1850-60 studiował w Krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Wojciecha Kornelego Stattlera, Władysława Łuszczkiewicza oraz Aleksandra Płonczyńskiego. Podczas studiów zaprzyjaźnił się m.in. Z Arturem Grottgerem, Andrzejem Grabowskim i Izydorem Jabłońskim. Naukę kontynuował na stypendium rządowym we Wiedniu. W 1862 roku zamieszkał w Krakowie. W 1867 zwiedził Paryż i Brukselę, w latach 1870-1875 odbywał podróże artystyczne do Wiednia i Monachium a także na Litwę. Znany jako miłośnik Tatr i góralszczyzny wielokrotnie wędrował po górach malując z natury. Zwiedził również Bawarię i przemierzał szlaki Alpejskie. Podczas powstania styczniowego tworzył kompozycje w duchu patriotycznym i martyrologicznym. Później malował niemal wyłącznie sceny o tematyce rodzajowej i ludowej okolic Krakowa i Podhala oraz krajobrazy, często z rodzajowym-fabularnym sztafażem. Kotsis był jednym z głównych przedstawicieli polskiego malarstwa połowy XIX wieku. Całe życie związany był z rodzinnym Krakowem a jego malarstwo nosi znamiona bardzo osobistej i szczerej więzi z kulturą ojczystą. Jego twórczość to przede wszystkim obrazy olejne i akwarele. Pozostawił kilkaset obrazów z czego połowa to swobodnie malowane szkice o wysokich walorach malarskich. Zapomniany na przełomie XIX i XX wieku został ponownie odkryty przez artystów związanych z Komitetem Paryskim w 1932 roku po wystawie w Muzeum Narodowym w Krakowie. O jego twórczości w 1932 roku entuzjastycznie pisał Jan Cybis: Obraz Kotsisa nas intryguje, bo jest malowany z powodem plastycznym w czasie kiedy najbardziej gubiono powód plastyczny, malując dla tematu. Podkreślał również jego indywidualny styl: Materia malarska wyróżnia Kotsisa stanowczo od wszystkiego co się kiedykolwiek u nas robiło. Wnikliwą ocenę jego malarstwa spisał Mieczysław Porębski: (...) umiał szybciej niż inni rówieśnicy (...), osiągnąć ten stopień artystycznej dojrzałości, który wysuwa najlepsze jego prace z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych na czoło naszych zdobyczy malarskich czasu. Ich swoboda, świetlistość, ciepło ich podmiotowa i przedmiotowa wrażliwość, lekkość dotknięcia, wyczucie plamy barwnej, stłumionej, ale nie pozbawionej własnego, indywidualnego dźwięku, świadczą o prawdziwie samorodnym, intuicyjnym raczej niż refleksyjno-spekulacyjnym talencie.