Polswissart

Artysta urodzonym w 1853 r. w wielodzietnej rodzinie Wincentego i Marianny Zabierzewskich. Już jako 10-letni chłopiec wykonywał rysunki napotkanych ludzi, sceny z życia Cyganów oraz polowań. W 1868 r. rozpoczął naukę rysunku w pracowni Wojciecha Gersona oraz w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Rafała Hadziewicza i Antoniego Kamińskiego, gdzie zaprzyjaźnił się z Józefem Chełmońskim, z którym brał udział w plenerze na Podolu. W 1973 roku dzięki pieniądzom zarobionym na rysunkach publikowanych w warszawskich czasopismach wynajął wraz z przyjaciółmi pracownie w Hotelu Europejskim. W 1875 roku nawiązał stałą współpracę z „Tygodnikiem Ilustrowanym”. Od 1874 roku Piotrowski prezentował swoje obrazy na wystawach w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, dzięki czemu otrzymał stypendium pozwalające na kontynuowanie edukacji w Monachium. Po jego zakończeniu powrócił do kraju, gdzie postanowił kształcić się pod kierunkiem Jana Matejki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po krótkim czasie otworzył własną pracownię. W 1789 r. wraz z żoną wyjechał do Paryża. Podczas pobytu we Francji wystawiał swoje obrazy w Salon Cimaise (1880) i w Salonach Paryskich (1880 i 1881). Jego prace przedstawiające sceny z powstania styczniowego cieszyły się popularnością i zapewniły mu dostateczne warunki finansowe, aby spokojnie mógł żyć w Paryżu przez cztery lata. Od roku 1884 ponownie zamieszkał w Krakowie, gdzie nauczał na Kursach im. A. Baranieckiego (wśród jego uczniów była m.in. Olga Boznańska). W jego twórczości dominowały obrazy o tematyce historyczno – batalistycznej (Potyczka powstańców z ułanami rosyjskimi, Powstańcy polscy na gościńcu, Guidy napoleońskie na rekonesansie), sceny rodzajowe, jak również obrazy fantastyczno- symboliczne (Nimfy i satyry – obraz nagrodzony wyróżnieniem w 1891 r. na berlińskiej wystawie). Malował również portrety, ilustrował dzieła Henryka Sienkiewicza, poematy Słowackiego, bajki braci Grimm. Dorobek artysty zawiera mnogość motywów, rozwiązań technicznych i formalnych. Jego pracowitość i gotowość do podejmowania wyzwań skłoniły go do przyjęcia roli korespondenta – rysownika prasowego podczas wojny bułgarsko – serbskiej. Został nagrodzony odznaczeniem przez księcia Aleksandra Battenberga za zasługi dla narodu bułgarskiego. Piotrowski oprócz portretów księcia namalował dla jego następcy cykl prac przedstawiających wojnę bałkańską. Obrazy zostały dołączone do bułgarskich zbiorów narodowych. Sprawozdania i liczne rysunki wykonywane dla angielskich i francuskich czasopism („Graphic”, „Illustrated London News”, „Illustration” i „Le Monde Illustré”), nie przeszkadzały mu w pracy twórczej. Czynione w trakcie pobytu na Bałkanach studia, szkice, rysunki dotyczyły nie tylko działań wojennych, ale były zapisem kultury, obyczajowości i przyrody tego regionu. Na ich podstawie powstało wiele kompozycji batalistycznych. Uczestniczył w malowaniu panoramy Berezyna (z W. Kossakiem, J. Fałatem, K. Pułaskim, J. Stanisławskim i M. Wywiórskim) oraz panoramy Tatry (z S. Janowskim i innymi). W roku 1887 współpracował przy dekoracji malarskiej kościoła św. Katarzyny w Petersburgu, a w 1888 malował plafony w pałacu Hertza w Łodzi. Od 1900 roku mieszkał w Warszawie. W tamtym okresie współpracował z londyńskim pismem „Daily Graphic” i na jego zlecenie jeździł do Belgradu, aby dokumentować przewrót w Serbii. Piotrowski zapisał się na kartach historii sztuki jako malarz batalista, ale również jako twórca sielskich scen rodzajowych, pejzaży i portretów. Uczestniczył w wielu wystawach w kraju, jak i za granicą. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka" i członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Zmarł w 1924 roku w Warszawie.