Polswissart

Mamy dwie przestrzenie zewnętrzne i dwie wewnętrzne oraz trzecią pomiędzy. Powstaje
przestrzeń wewnątrz-grupowa. Przy zetknięciu się dwóch lub więcej jednostek następuje
wymiana informacji, mowa, gestykulacja, identyfi kacja kulturowa itp. Następuje sprzężenie
dwóch przestrzeni wewnętrznych. Powstaje nowa przestrzeń, stworzona z punktów czy sfer
odniesienia obu jednostek, która w pewien sposób ingeruje w przestrzeń wewnętrzną każdej
z jednostek. Tę nową przestrzeń grupową obrazowo nazwałem przestrzenią międzytwarzową
(Interfacial Space). Jedna twarz jest uwarunkowana drugą twarzą i obie eliminują neutralne tło
czy też obojętną zewnętrzną przestrzeń dzielącą.
cytat za: Bożena Kowalska., Fangor. Malarz przestrzeni, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2001.

Wojciech Fangor uważał, że każdy człowiek posiada przestrzeń wewnętrzną i zewnętrzną, które się wzajemnie przenikają. Kiedy następuje zetknięcie dwojga ludzi tworzy się między nimi trzecia przestrzeń, która najbardziej artystę interesuje. Tworzy się nowy wspólny byt. Rozważania nad rodzajami tej przestrzeni skłoniły artystę do prób wizualnych jej przedstawienia, w taki sposób aby można było zobrazować napięcia pomiędzy różnorodnymi np. kolorystycznie twarzami czy ich fragmentami. Ten wolny obszar pomiędzy twarzami jest urozmaicony światłocieniem i kolorem i jest głównym elementem pracy. Meritum stanowi w tych pracach odwzorowanie relacji między dwiema osobami i osadzenie go w kontekście tła. W tym celu artysta posługiwał się abstrakcyjną formą i kolorem, zachowując jednocześnie perspektywę, dającą wrażenie ruchu, stąd jest w nich tyle głębi. Prace z cyklu Przestrzenie międzytwarzowe powstawały tylko właściwie przez dwa lata. Nie zdarzają się więc często na rynku antykwarycznym, a stanowią ważny przykład bardzo ważnego etapu w twórczości artysty wynikającego z analizy osobistych doznań, przeżyć i wniosków na temat relacji międzyludzkich.

Kowalska B., Fangor. Malarz przestrzeni, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2001, s.140.

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, bezsprzecznie należy do grona największych klasyków współczesności, którzy swoją twórczością nadali kształt całej polskiej sztuce okresu powojennego. Jest w czołówce najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów, którego obrazy podbijają nie tylko rodzimy ale i światowy rynek sztuki. Początkowo Fangora fascynował kubizm. W okresie socrealizmu namalował obraz Matka Koreanka, jedno ze sztandarowych dzieł tego kierunku, a także stworzył wiele plakatów. W drugiej połowie lat 50. zwrócił się ku sztuce abstrakcyjnej. Jego twórczość zdominowana została przez problematykę przestrzeni, pokrewną estetyce op-artu. „Studium przestrzeni”, pierwszy na świecie projekt typu environment, zrealizowany w 1958 roku razem ze Stanisławem Zamecznikiem w Salonie „Nowej Kultury” był niewątpliwie przełomowym momentem w karierze artysty. Przy wejściu na wystawę Wojciech Fangor zamieścił krótkie wyjaśnienie: „Celem tej wystawy jest przekazanie zależności przestrzennych pomiędzy obrazami. Nie interesuje mnie, co zachodzi w indywidualnym obrazie, lecz co zachodzi pomiędzy obrazami. Obrazy stają się anonimowymi elementami zespołu, który rozpoczyna nowe życie i spełnia się w przestrzeni rzeczywistej. Odbiorca przez wybór drogi i czasu staje się automatycznie współtwórcą dzieła”. Na pierwszą połowę lat 70. przypada okres kontynuacji badań nad problematyką iluzji przestrzeni. Powstają wielkoformatowe płótna, w dużej części oparte na motywie fali. W 1970 roku Wojciech Fangor otworzył swoją indywidualną wystawę w Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku. Było to wydarzenie przełomowe w życiu twórczym artysty. Mający już wówczas duże doświadczenie artystyczne Fangor zdawał sobie sprawę z kluczowej roli jaką odgrywała zależność między dziełem sztuki a otaczającą je przestrzenią. Relacja ta była ogromnie ważna w przypadku kół i fal toteż architektura wnętrza Muzeum Guggenheima spinała całą ekspozycję nadając jej odpowiedniego poszukiwanego przez Fangora wydźwięku.

Fangor musi być wyjątkowy – a przynajmniej w moim doświadczeniu jest wyjątkowy – jako malarz, o którym nie można powiedzieć, że się go oglądało dopóki nie zobaczy się jego dzieła w oryginale. (…) Kolory Fangora, zazwyczaj żywe, choć niekiedy przytłumione, wydają się płynąć i wirować na płótnie jak farby wlane do basenu. Albo powierzchnia koloru może pulsować na tle innego koloru, kurcząc się i rozkurczając jak ameba oglądana pod mikroskopem. Niekiedy wydaje się, że jedna z tych powierzchni zaraz odpłynie i zniknie z płótna. A jednocześnie powstaje wrażenie, że kolory zmieniają się, nie tylko pod względem intensywności, lecz także tonu barwy. (…) Jest on wielkim romantykiem op-artu, działającym nie według reguł, lecz według połączenia intuicji i eksperymentu, odwołującym się nie do rozumu, lecz do naszej tęsknoty za tym, co tajemnicze. Kiedy już to czysto wzrokowe wrażenie nowości się zatrze, okaże się, że ta sztuczka optyczna faktycznie jest czymś więcej niż tylko sztuczką i jawi się jako brama do nowego doświadczenia koloru i przestrzeni. – John Canaday Fangor’s Romantic Op, New York Times, Feb 15, 1970, p.103.