Malarz rodzajowy i portrecista, który większość swojego życia spędził w Paryżu. Po ukończeniu nauki w Gimnazjum Realnym w Warszawie, Władysław Bakałowicz kształcił się od 1849 roku w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, do której już wcześniej uczęszczał jako wolny słuchacz. Po studiach wyjechał w 1863 roku do Francji i zamieszkał na stałe w Paryżu, gdzie malował jako Ladislav Bakalowicz. Uczestniczył w paryskich Salonach (1865-83), wystawiał też w innych miastach francuskich, uzyskując kilkakrotnie odznaczenia i nagrody. Swoje prace pokazywał także w Brukseli, Berlinie, Wiedniu, Londynie i Nowym Jorku oraz wielokrotnie w kraju – w Warszawie (Zachęta, Salon Krywulta) i w Krakowie (TPSP). W początkowym okresie twórczości malował portrety, sceny rodzajowe i historyczno-rodzajowe o tematyce polskiej, obrazy do kościołów, widoki miejskie. Wszystkie tematy artysta traktował z akademicką dbałością o szczegóły i poprawny rysunek. Najbardziej reprezentatywne dla jego dorobku były sceny historyczno-rodzajowe z dziejów Francji XVI i XVII w., zwłaszcza z życia dworu za panowania Henryka III Walezego. Były to na ogół niewielkie kompozycje, dokładne w rysunku, z zamiłowaniem i pietyzmem w detalu, ukazujące stroje i wnętrza. Żonaty z artystką dramatyczną teatru Rozmaitości, Wiktoryną Szymanowską, pozostawił syna Stefana, malarza wysoko cenionego w Petersburgu i Rzymie. Na tle malarstwa polskiego II połowy XIX wieku, niezwykle zróżnicowanego, przez co dalekiego od akademizmu w wydaniu Berlina czy Paryża, obrazy Władysława Bakałowicza stanowią z pewnością dzieło szczególne.
