Polswissart

LITERATURA:

porównaj: Brus-Malinowska B., Malinowski J., Kisling i jego przyjaciele, wyd. MNW, Warszawa, 1996, s. 113, poz. 27.

Temat macierzyństwa podejmowała Halicka kilkukrotnie w latach 20. W roku 1922 przyszła na świat córka artystki i Louisa Marcussisa – Madeleine- Eve-Marie, zwana Malène. Halicka poświęciła się wówczas opiece nad dzieckiem nie zarzucając jednocześnie działalności twórczej. Mimo to repertuar motywów stosowanych przez artystkę w kolejnych latach zawęził się do scen z pracowni oraz mieszkania a za modeli służyli artystce najbliżsi i ona sama. Od lat 30. Halicka powróciła do malarstwa pejzażowego, gatunku jej najbliższego. Oferowana praca nosząca znamię wcześniejszych fascynacji kubizmem jest dowodem na niezwykłą umiejętność z jaką Halicka wydobywała z malowanych przez siebie scen poetycki nastrój bliski rodzącemu się wówczas we Francji surrealizmowi. Zastosowana kolorystyka chłodnych błękitów i opalizujących bieli oraz rozmyty kontur nadają temu przedstawieniu efemerycznego charakteru.

Nie jestem ani kubistką, ani naturalistką, ani impresjonistką, ani surrealistką. Po prostu pragnę wyrażać poetyckość i chcę, żeby wynikała nie z literatury, nie z tematu, ale z treści plastycznej obrazu.
- Alicja Halicka
- cyt. za: Zagrodzki K., Alicja Halicka – Mistrzowie Ecole de Paris, Wydawnictwo Muza SA, Warszawa, 2011, s. 35.

Malarka i ilustratorka przebywającą od 1912 roku w Paryżu zaprzyjaźniona była ze środowiskiem École de Paris. Od 1914 brała udział w paryskich Salonach: Jesiennym, Niezależnych i Tuileryjskim. Swe prace eksponowała w galeriach Paryża, Warszawy, Wiednia, Brukseli, Hagi, Zurychu, Londynu i Nowego Jorku. Wczesna faza twórczości Halickiej charakteryzuje się estetyką kubizmu - powstałe wówczas portrety i martwe natury to formy zsyntetyzowane o wąskiej, ciemnej tonacji kolorystycznej. Od lat dwudziestych artystka pracowała głównie jako scenograf i projektant kostiumów. Jej realizacje dla najważniejszych teatrów operowych i baletowych w Europie i Stanach Zjednoczonych były wydarzeniami sezonów. W tym czasie Halicka stworzyła kilka kompozycji przedstawiających tancerki teatralne w strojach baletowych. Współpracowała też ze znanymi pismami, m.in. Vogue, Harper’s Bazaar, Die Dame, ilustrowała książki. Wiele wystawiała – miała 38 wystaw indywidualnych, również w Polsce.