Poznań, kolekcja prywatna
Dom aukcyjny Agra Art, aukcja 20.10.2002, poz. 23.

Zima w malarstwie polskim stała się odrębnym tematem pod koniec XIX wieku, w okresie Młodej Polski. Do najchętniej ukazywanych pejzaży należy zasypane śniegiem wsie, pola, lasy wzbogacane gdzieniegdzie chatami, studniami, dzikimi zwierzętami, postaciami i saniami. Temat zimy podejmowany był przez największych twórców malarstwa pejzażowego – Juliana Fałata, Michała Gorstkina Wywiórskiego, Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego. Julian Fałat jest uznawany za niewątpliwego mistrza tej tematyki, zarówno w technice akwareli jak i malarstwie olejnym. Krajobraz zimowy stał się dla niego pretekstem do dalszych poszukiwań, odkrywania walorów bieli i efektów świetlnych. Najpiękniejsze śnieżne pejzaże malował w Bystrej – małej wsi na Śląsku Cieszyńskim, a także w Nieświeżu i na Polesiu. Do Bystrej sprowadził się artysta wraz z żoną i trójką dzieci w 1910 roku. Krajobrazy tam powstałe, z wijącą się rzeką i górzystym terenem cechuje lekkość malowania, efekty luministyczne oraz stosowanie błękitów i fioletów w partiach cieni. Fałat inspirował się impresjonizmem ale pozostał wierny realizmowi. W tym znaczeniu ogromne znaczenie dla twórczości artysty miał wyjazd do Monachium w 1875 gdzie poznał m.in. Leona Wyczółkowskiego, Józefa Brandta i Jana Owidzkiego. Pejzaże zimowe Fałata są pozbawione ludzkiego, zwierzęcego czy architektonicznego sztafażu. Uwagę swą koncentrował artysta na śniegu i sposobie jego przedstawienia. Nie jest to zwykła biała plama znaczona fakturą grubo kładzionej farby olejnej. Śnieg Fałata to niemalże namacalna pokrywa bogata w niuanse walorowe słonecznych blasków i cieni powstających w załamaniach śniegowej warstwy. Krajobraz zimowy jest opowieścią o ukochanym przez artystę polskim pejzażu.

(…) Fałat ma niepospolitą zdolność, świadczącą, że ten wyborny gruntowny rysownik jest także malarzem z bożej łaski: wie on, jak plamę na płótno położyć, aby wywołała złudzenie. (Górski K. M., Polska sztuka współczesna 1877—1894, „Przegląd Polski”, 1895) Julian Fałat urodził się w 1853 roku w Tuligłowach. Pochodził z rodziny osadzonej w tradycyjnych wartościach surowości i pobożności. Od najmłodszych lat przejawiał talent malarski, niespecjalnie za to garnąc się do nauki. Wstępując do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie sprzeciwił się ojcu, który widział raczej jego miejsce w gospodarstwie. Lata studenckie naznaczone biedą i głodem były najcięższym okresem w życiu artysty. Udało mu się jednak wyjechać za granicę i podjąć studia najpierw w Monachium pod kierunkiem Jerzego Raaba, a także Józefa Brandta, a potem w Rzymie i w Paryżu. W latach 1885-1886 odbył wielką podróż dookoła świata, co ugruntowało i ukierunkowało jego wrażliwość twórczą. Po powrocie z tych podróży stał się już w zasadzie malarzem znanym i cenionym. Często był zapraszany do majątku Radziwiłłów w Nieświeżu, a podczas jednego z takich zaproszeń zetknął się z cesarzem Wilhelmem II, wówczas jeszcze następcą tronu. Ten powołał go do Berlina, gdzie przez szereg lat artysta był jego nadwornym malarzem. Brał udział w wystawach berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych i należał do jej członków. W 1895 roku został dyrektorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, dzięki jego staraniom przemianowanej pięć lat później na akademię. Posady profesorskie zaproponował gronu najwybitniejszych modernistów, m.in. Stanisławowi Wyspiańskiemu, Leonowi Wyczółkowskiemu, Jackowi Malczewskiemu, Józefowi Mehofferowi, Janowi Stanisławskiemu czy Konstantemu Laszczce, otwierając tym samym nowy rozdział w dziejach polskiego szkolnictwa artystycznego. W 1910 roku, po przejściu na emeryturę, przeniósł się na stałe do swej posiadłości w Bystrej na Śląsku Cieszyńskim. Prowadził rozległą działalność, również publiczną, m.in. w latach 1922-1923 sprawował urząd dyrektora Departamentu Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Przede wszystkim jednak był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, ugrupowania skupiającego od 1897 roku koryfeuszy malarstwa polskiego. Swe prace pokazywał regularnie od 1874 w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, gdzie w 1925 odbyła się retrospektywna prezentacja jego twórczości. Od 1878 roku eksponował corocznie swe obrazy i rysunki w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, które z kolei zorganizowało mu w 1926 roku wystawę jubileuszową. Artysta prezentował swe prace także za granicą, m. in. w Paryżu, Liége, Berlinie, Monachium, Chicago, Wiedniu, Düsseldorfie, Saint Louis, Wenecji i Rzymie. Został odznaczony srebrnym medalem na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Berlinie (1891), wielkim złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) oraz Wstęgą Komandorii Orderu Polonia Restituta (1928). Zmarł 9 lipca 1929 roku w Bystrej.