Polswissart

Warszawa, kolekcja prywatna
Kielce, kolekcja Joanny i Bogusława Gradków
Paryż, kolekcja T. Rutkowskiego

Kielce, Galeria górna i Dolna BWA, 50/50/50, marzec –kwiecień 2015.
Warszawa, Muzeum Narodowe w Warszawie, Tadeusz Brzozowski 1918-1987, Muzeum Narodowe w Warszawie, kwiecień – czerwiec 1997.
Zakopane, Muzeum im. Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem, czerwiec – lipiec 1997.
Wrocław, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, październik – grudzień 1997. Kraków, Muzeum Narodowe w Krakowie, luty – kwiecień 1998.

50/50/50 [katalog wystawy], wyd. BWA, Kielce 2015, s. 76.
Żakiewicz A., Tadeusz Brzozowski 1918-1987 [katalog wystawy], Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1997, poz. kat. 118.

Tadeusz Brzozowski urodził się w 1918 roku we Lwowie. Po studiach w okupacyjnej Kunstgewerbeschule obronił dyplom w krakowskiej ASP. Wspólpracował z teatrem podziemnym Tadeusza Kantora, również jako aktor. Należał do Grupy Krakowskiej. Należał także do międzynarodowego ugrupowania Phases, skupiającego twórców zainteresowanych malarstwem inspirowanym surrealizmem oraz abstrakcją niegeometryczną, liryczną. Był również oddanym pedagogiem. Pracował na Politechnice Krakowskiej, w Liceum Plastycznym w Zakopanem, poznańskiej PWSSP i krakowskiej ASP. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń państwowych oraz m. in. nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1983). Wśród retrospektyw artysty za jego życia wymienić należy wystawę w Muzeum Narodowym w Poznaniu (1974) i wystawę rysunków w Muzeum Okręgowym w Radomiu (1986). Wielka wystawa pośmiertna eksponowana była w Muzeum Narodowym w Warszawie, a następnie w muzeach w Zakopanem, Wrocławiu i Krakowie w latach 1997-1998. Tadeusz Brzozowski był niezwykle barwną postacią ówczesnego świata artystycznego. W odróżnieniu od chociażby Tadeusza Kantora, traktującego swoją twórczość niezwykle poważnie, Brzozowski miał niezwykły dystans do siebie i do swojej artystycznej działalności. Przy całej powadze podejmowanych przez siebie tematów ujętych w specyfi czną symbolikę zachował jako człowiek niezwykłą dozę dowcipu i autoironii, czemu dawał wyraz chociażby w tytułach swoich dzieł, pełnych wesołych skojarzeń i gier słownych. Już w latach pięćdziesiątych jego twórczość nabrała indywidulanego charakteru. Poprzez perfekcyjny warsztat ilustrował tajemnicze kompozycje, emanujące metaforą. Stosował głębokie, pełne blasku kolory, kontrastujące z ciemnymi, mrocznymi plamami oraz ruchliwe linie tworzące jakby układ nerwowy kompozycji. Artystę interesował jednak przede wszystkim człowiek i to człowiek w swoim kalekim wydaniu, doprowadzony czasami na skraj wyczerpania i przez to obnażony w swoim istnieniu. Stąd jego obrazy są pełne emocji i dramatów, przedstawione „przedmioty” zaś rozdarte, rozczłonkowane, pokazane w trakcie przeżywanego właśnie dramatu. Należy zwrócić jednocześnie uwagę na niebagatelny warsztat artysty. Kolor i faktura tworzyły jedyne w swoim rodzaju malarstwo abstrakcyjne, gdzie mówić mógł sam warsztat.