Polswissart

Jan Kazimierz Olpiński urodził się we Lwowie skąd w 1893 roku wyjechał do Monachium studiować malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych. Za wybitne osiągnięcia w szkicowaniu głów i aktów dwa razy otrzymał wyróżnienie, a w 1896 stypendium od Fundacji im. Księcia Franciszka Józefa, które umożliwiło mu po ukończeniu studiów w 1897 wyjazd do Paryża. Studiował tam na École Nationale Supérieure des Beaux- -Arts Równolegle był studentem Académie Colarossi, gdzie w 1898 wyróżniono go dyplomem. W tym samym roku debiutował na Wystawie światowej, a następnie wystawiał w Salonie Jesiennym. W 1899 podróżował artystycznie do Włoch i Kurlandii (Łotwa), rok później ukończył studia i przeniósł się do Wiednia, gdzie przez pięć lat był uczniem Kazimierza Pochwalskiego w Akademie der Bildenden Künste. W 1905 roku wrócił na krótko do rodzinnego Lwowa by stamtąd w 1908 przenieść się do Krakowa i wkrótce potem do Żywca, gdzie był aktywnym członkiem miejscowej społeczności aż do 1920 roku.

Profesor Olpiński był cenionym i uznanym artystą, jego twórczość na stałe wpisała się w historię podbeskidzkiej miejscowości. Malował kompozycje: historyczne, religijne, sceny rodzajowe, symboliczne, pejzaże, a przede wszystkim portrety. Najchętniej posługiwał się techniką olejną, ale pozostawił także znaczą ilość akwareli i rysunków. Większość jego akwareli to kompozycje rodzajowe o tematyce wiejskiej oraz portrety i pejzaże z Huculszczyzny, Podola i Beskidu Żywieckiego. Jedenaście lat mieszkał wraz z rodziną w Żywcu, pracował, tworzył, dobrze znał ówczesnych włodarzy, mieszczan oraz środowisko kulturalne. W Żywcu przyszli na świat jego dwaj synowie: w roku 1910 Jan oraz w roku 1912 Jacek. Jak wspominają starsi Żywczacy „do dobrego tonu należało posiadać portret autorstwa lwowskiego artysty”. Jan Kazimierz Olpiński w krótkim czasie stał się portrecistą żywieckich elit. Dowodem na to są, do dzisiaj przechowywane w prywatnych domach i żywieckim muzeum, portrety mieszczan i notabli żywieckich. Jan Kazimierz sportretował m.in.: burmistrza Józefa Studenckiego w stroju żywieckim, Juliana Studenckiego, Stanisława Studenckiego, Ludwika Polończyka w stroju sokolim, Antoniego Molińskiego i jego żonę Marię Molińską w stroju żywieckim, Stefana Dyczkowskiego, Józefę ze Studenckich-Bogdanową, burmistrza Piotra Bielewicza i jego żonę Marię z Dubowskich-Bielewiczową, burmistrza Antoniego Minkińskiego, Jana Obtułowicza, Edmunda Gebauera, rodzinę Kasztelników: Józefę, Antoniego i Franciszka, oraz mieszkańców Zabłocia – Seweryna Patzau i jego żonę.

Malarstwo portretowe Jana Kazimierza Olpińskiego, wysoko cenione już za jego życia, pozostaje jedną z ciekawszych spuścizn polskiej sztuki wywodzącej się z kręgu lwowskiego. Jest ona zarazem – poprzez doskonałe wykształcenie jakie odebrał artysta w Monachium i Paryżu – sztuką na poziomie najlepszego malarstwa europejskiego początku XX wieku zachwycającą przede wszystkim świetnym rysunkiem i mistrzowsko operowanym światłem.

Lwów, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych, Wystawa dzieł sztuki TPSP we Lwowie, 1914.

"Świat", nr 30 (26.VII), 1930, s.4.