Polswissart

„Kobieta z kotem” doskonale wpisuje się w dorobek artystyczny Wasilkowskiego, stanowiąc przykład jego biegłości malarskiej, elegancji w ukazywaniu kobiecego ciała i zdolności w budowaniu poetyckiego nastroju i tajemniczości. Na obrazie widzimy młoda dziewczynę w naturalnym geście rozbawienia. Źródłem dobrego nastroju jest kot, który stoi na jej ramieniu. Jest to dość nietypowa poza dla malarskiego portretu. Można mieć wrażenie, że modelka oraz malarz byli we wspaniałych humorach, gdy kot wskoczył jej na ramie, co zainspirowało Wasilkowskiego do obrazu. Przez tą nieformalne przedstawienie, jasność skóry i róż policzków podkreślona została młodość dziewczyny. W kontraście do jej rozbawionej twarzy, kot nie sprawia wrażenia, aby rozumiał komizm sytuacji. Kobieta jest ubrana dosyć specyficznie, ma bogato zdobiony turban oraz luźną koszulę w kwiaty. Całe przedstawienie sprawia, że młoda dziewczyna wygląda jak wróżka, do której przyszedł malarz, aby dowiedzieć czegoś o swojej przyszłości.

Obraz jest wielobarwny z przewagą ciepłych tonów. Wszystkie materiały są wzorzyste, w połączeniu z diagonalną pozą dziewczyny i nieprzewidywalnością natury kota, praca staje się zaskakująco dynamiczna. Dzieło jest malowane w charakterystyczny sposób dla Wasilkowskiego. Ciało ludzkie malowane jest w rozedrgany sposób sprawiając wrażenie ciągłego ruchu, jakby artysta uwiecznił tylko ułamek sekundy.

W swojej twórczości Wasilkowski skupia się przede wszystkim na przedstawieniach kobiet. To w nich widzi całe bogactwo świata. Do perfekcji opanowuje linię ich ciała, kolor skóry, grymas twarzy czy przedstawianie ich temperamentów. Wszystkie portretowane kobiety niosą ze sobą swoją indywidualną historię. Wydaje się, że najpierw był gest, uśmiech, szczególny moment, który dostrzegł artysta a dopiero potem pojawiał się obraz. Kobieta nigdy nie była pretekstem do namalowania pracy, wręcz przeciwnie malarz wykorzystuje malarstwo, aby zgłębić kobiecą naturę. Gdyby był poetą pisałby o nich wiersze, gdyby był muzykiem, to również głównym źródłem inspiracji byłaby dla niego kobieca natura.

Jednak szczególnym bohaterem obrazu jest kot. Artysta bardzo rzadko przedstawia zwierzęta na swoich obrazach. Zazwyczaj wszystko co znajduje się poza modelką jest dla niej tylko tłem. Tym razem kot jest równie ważnym bohaterem przedstawienia. Wydaje się on potomkiem kota przedstawionego u stóp Olimpii z obrazu Maneta. Tym razem jednak szturmem zdobył płótno i konkuruje z modelką o uwagę widza.

Kazimierz Władysław Wasilkowski, brat rzeźbiarza Leopolda, mąż malarki Marii Nostitz-Jackowskiej. Naukę malarstwa rozpoczął w warszawskiej Klasie Rysunkowej (1880-1882) pod kierunkiem W. Gersona i A. Kamińskiego. Kontynuował studia w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W. Łuszczkiewicza i F. Cynka (1883-1884). Po uzyskaniu stypendium Królestwa Polskiego uczył się w petersburskiej Akademii (1884-1891) gdzie otrzymał trzy medale małe i srebrne, jeden wielki oraz premię za kompozycję. Od roku 1892 mieszkał w Warszawie. W 1895 roku wyjechał w podróż artystyczną po Europie. Zwiedził wówczas Francję, Włochy i Niemcy. Był członkiem warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w którego gmachu wystawiał regularnie (1893-1914). Ponadto prezentował swoje obrazy w warszawskich Salonach: Rychlinga, Krywulta i Kulikowskiego, a także w Wilnie, Lwowie i Petersburgu. Artysta obdarzony niezwykłym smakiem, wyczuciem dekoracyjności oraz talentem warsztatowym, malował pełne zmysłowego wdzięku kobiety na tle natury lub bogatych wnętrz. Ilustrował m.in. Ballady Mickiewicza i poezję Glińskiego. Liczne prace zdobiły pisma: Świat, Tygodnik Ilustrowany i Ziarno. Obraz Diana miał w swych zbiorach hr. August Zamoyski. Dzieło Żądze zostało nagrodzone złotym medalem na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 roku. Obecnie Muzeum Mazowieckie w Płocku posiada pracę Salome, zaś Muzeum Narodowe w Warszawie Studium kobiety plotącej warkocz.