Poznań, kolekcja prywatna

„Sztuka tego artysty – rzecz niezwykła w Polsce lat osiemdziesiątych – odnosi się bardziej do świata sztuki niż do rzeczywistości. Ciecierski nie poddał się muzie historii współczesnej ani reporterskim pokusom walki z dniem dzisiejszym i zapasów z brzydotą. Artysta wymyka się w rejony sztuki, tworząc świat bardziej uporządkowany, rytmiczniejszy, czystszy, a przy tym otwarty na sygnały z innych światów. (…) Ciecierski powołuje się na włoskich artystów protorenesansu, dopełniających główną scenę mniejszymi, bocznymi. Największą miłością obdarza dzieła florenckiego mistrza Quattrocento, Paola Uccella, i skoro to już wiemy, łatwiej dopatrzeć się w obrazach Ciecierskiego tradycji batalistycznej. Rytmy, napięcia i energie ‚Bitwy pod San Romano’ Uccella, umowne formy koni, rycerzy i pejzażu nakładają się na siebie i spychają się wzajemnie w przestrzeni. W obrazach Ciecierskiego szeregi nacierających albo cofających się przekreślonych znaków-sylwetek przynoszą batalistyczne reminiscencje wachlarzowo rozwijanych frontonów i maszerujących armii” (Agnieszka Morawińska, Tomasz Ciecierski w Galerii Foksal, „Twórczość” 1986, nr 9, s. 119-121). „Piramidy” z 1984 roku, są kwintesencją najbardziej poszukiwanych pierwiastków z twórczości Tomasza Ciecierskiego. Jest w nim brutalny ekspresjonizm, pejzażowa abstrakcja, wielowątkowa narracja wzbogacona dygresjami i energia koloru i gestu, bodajże najbardziej poszukiwana jego cecha wizualna. Widoczna jest w niej decentralizacja kompozycji, która u Ciecierskiego ewoluuje aż do rozbicia obrazu na poliptyki i całkowite rozproszenie ich narracji. Opowieść czytamy od ogółu do dopowiadających epizodów, będąc jednak ciągle pod wpływem ekspresji całości kompozycji. Motyw pejzażu pojawiał się w pracach Ciecierskiego od początku jego twórczości i był kontynuowany w kolejny latach powoli tracąc swój realistyczny wygląd na rzecz abstrakcyjnych kompozycji.

Moi rodzice interesowali się sztuką, w moim domu od podłogi do sufitu wisiały ciekawe rzeczy, dużo malarstwa i grafik. Jako chłopak bardzo lubiłem malować i rysować. Wiedziałem, że będę zdawał na akademię i w nocy, kiedy wszyscy spali, ja pod stołem malowałem i malowałem. – Tomasz Ciecierski (Tomasz Ciecierski: często słucham muzyki podczas pracy, Mazurek słucha, Dwójka Polskie Radio, 30.10.2021) Tomasz Ciecierski należał do grona najwybitniejszych współczesnych malarzy polskich. Przewodnim tematem twórczości artysty była refleksja nad istotą malarstwa. W pracach Ciecierskiego ważną rolę odgrywają elementy rysunku, grafiki, fotografii, które zestawiał on z obrazami. Odchodząc od tradycyjnie pojmowanego malarstwa, tworzył reliefowe kompozycje, które powstawały poprzez łączenie ze sobą samodzielnych obrazów. We wczesnym etapie swojej twórczości artysta nierzadko wykorzystywał rysunek, który w postaci uproszczonej i dynamicznej pojawiał się na płótnie. Jego malarstwo miało wówczas charakter zdecydowanie figuralny. Zmieniło się to dopiero w latach 80., kiedy zrezygnował on z narracyjnego sposobu obrazowania i skupił się na syntetycznym malarstwie pejzażowym, zbliżając się niemal do abstrakcji. Dla Ciecierskiego zasadnicze znaczenie w malarstwie miała forma. Od początku intensywnie jej poszukiwał tworząc obrazy złożone z kilku niezależnych od siebie płócien. W ten sposób w obrębie jednej pracy pojawiało się wiele przedstawień, które według zamysłu artysty miały ukazywać cały proces twórczy oraz sposób myślenia autora. Dzieła o na pozór niespójnej kompozycji przedstawiały charakterystyczne sylwetki ludzkie, zwierzęce lub elementy pejzażu. Prace te niekiedy sprawiać mogą wrażenie luźnych notatek. Ich istotą nie jest jednak treść, lecz sam fakt zaistnienia. „Sztuka tego artysty – rzecz niezwykła w Polsce lat osiemdziesiątych – odnosi się bardziej do świata sztuki niż do rzeczywistości. Ciecierski nie poddał się muzie historii współczesnej ani reporterskim pokusom walki z dniem dzisiejszym i zapasów z brzydotą. Artysta wymyka się w rejony sztuki, tworząc świat bardziej uporządkowany, rytmiczniejszy, czystszy, a przy tym otwarty na sygnały z innych światów. (…) Ciecierski powołuje się na włoskich artystów protorenesansu, dopełniających główną scenę mniejszymi, bocznymi. Największą miłością obdarza dzieła florenckiego mistrza Quattrocento, Paola Uccella, i skoro to już wiemy, łatwiej dopatrzeć się w obrazach Ciecierskiego tradycji batalistycznej. Rytmy, napięcia i energie ‘Bitwy pod San Romano’ Uccella, umowne formy koni, rycerzy i pejzażu nakładają się na siebie i spychają się wzajemnie w przestrzeni. W obrazach Ciecierskiego szeregi nacierających albo cofających się przekreślonych znaków-sylwetek przynoszą batalistyczne reminiscencje wachlarzowo rozwijanych frontonów i maszerujących armii” – pisała o twórczości artysty w kontekście jego znajomości tradycji Agnieszka Morawińska (Morawińska A., Tomasz Ciecierski w Galerii Foksal, „Twórczość” 1986, nr 9, s. 119-121).