Polswissart

Włodzimierz Pawlak często malował obrazy w seriach. Podejmował jakiś temat następnie kontynuował i badał go na kolejnych płótnach. Przykładem mogą być np. „Dzienniki” czy „Tablice dydaktyczne”. Prezentowany obraz pochodzi z cyklu „Przestrzeń logiczna obrazu”. Pierwsze obrazy o tym temacie powstały w 2000 roku. Prace kontynuował przez kolejne dwa lata, malując 11 obrazów, oznaczonych kolejnymi literami alfabetu od A do K. W latach 2007-2010 Pawlak kontynuował cykl i stworzył kolejne 5 obrazów. Wszystkie prace oprócz dwóch, mają ten sam rozmiar podobrazia (150 x 150 cm). Prace łączy białe tło na którym artysta maluje rytmicznie „cytaty malarskie”. Pawlak dzieli swoje płótna na małe prostokąty w których umieszcza znane prace innych artystów. Znajdziemy tam np. dzieła W. Strzemińskiego, H. Stażewskiego, K. Malewicza, A. Rodczenko, M. Łarionowa, N. Gonczarowej, W. Kandyńskiego. Prace, które wybrał Pawlak były mu bliskie, często studiował je i te doświadczenia wykorzystywał w swoich obrazach. Cykl „Przestrzeń logiczna obrazów” jest lekcją historii sztuki jaką przeszedł Włodzimierz Pawlak aby znaleźć swoją tożsamość artystyczną. Prezentowany obraz Pawlaka, pochodzi z tej właśnie serii, ale z okresu kiedy artysta wrócił po latach kontynuować rozpoczęty cykl obrazów. Przydzielił pracy literę „Ę” i w ten sposób dostała ona miejsce w alfabecie reszty prac z „Przestrzeni logicznej obrazów”. Tak jak w większości obrazów, biel jest dominującym kolorem tła, jednak w odróżnieniu do wcześniejszych prac nie jest ona podzielona na mniejsze prostokąty. Tym razem mamy do czynienia z jedną kompozycją wypełniającą przestrzeń płótna. To co wyróżnia również tą prace, to to że obraz należy w całości do Pawlaka i nie jest reprodukcją prac jego mistrzów. Przedstawia przestrzeń, której perspektywa jest zbudowana przez romby nawiązujące do suprematyzmu. Był to nurt w sztuce abstrakcyjnej, który zakładał całkowite oderwanie sztuki od rzeczywistości. Bardzo ciekawe jest to, że Pawlak właśnie za pomocą tego kierunku stworzył iluzję pokoju, zaprzeczając założeniom suprematyzmu. Powrót do cyklu „Przestrzeni logicznej obrazów” można traktować jako wyciągniętą lekcję z poprzednich prac z 2000 roku. Po pięciu latach artysta kontynuuje cykl wykorzystując formy nauczone poprzez obserwację i naśladownictwo mistrzów. Jednak tym razem tworzy własne kompozycje. Pawlak bardzo sumiennie odrobił lekcję historii sztuki i wielu analogi można dopatrzeć się w jego pracach. Jednak praca „Ę” nie jest odtwórcza jedynie nawiązuje do rozwiązań znanych z suprematyzmu. Prezentowany obraz jest tym co zostało przefiltrowane przez Pawlaka i wykorzystane na jego potrzeby.

„Gruppę tworzyło pięciu malarzy i jeden artysta, czyli Pawlak. (...) Od początku miałam poczucie, że Pawlak jest nie tylko malarzem, lecz artystą w każdej minucie swojego życia. Z tego punktu widzenia jest bardzo podobny do Włodka Borowskiego, ma perwersyjną skłonność do samozniszczenia” – Anda Rottenberg
(Rottenberg A., Przeciąg. Teksty o sztuce polskiej lat 80., Warszawa 2009, s. 376)

Urodzony w 1957 roku w Korytowie koło Żyrardowa, Włodzimierz Pawlak to zarówno artysta malarz, performer, jak również poeta i pedagog. Już jako uczeń Technikum Samochodowego w Grodzisku Mazowieckim pisał wiersze i malował krajobrazy, pełen zachwytu dla otaczającego świata. Pierwsze lekcje plastyki otrzymał w tamtejszym Ognisku Sztuk Plastycznych. Swoją wyjątkową wrażliwość i talent malarski rozwijał następnie na warszawskiej ASP, gdzie studiował w latach 1980-1985 pod okiem Rajmunda Ziemskiego. Wówczas chcąc tworzyć sztukę niezależną, powołał razem z innymi studentami grupę artystyczną „Gruppa”, której członkami byli także m.in. Ryszard Grzyb, Paweł Kowalewski czy Jarosław Modzelewski. Wspólnie wydawali czasopismo ugrupowania „Oj Dobrze Już” (1984-1988 ), w którym Pawlak zamieszczał wiersze, manifesty i teksty odczytów.

Prace malarza z pierwszej połowy lat 80. były świadomie anty-estetyczne, toporne, drastyczne i pełne ekspresji. Obrany język artystyczny służył ukazaniu ciężkiej sytuacji polityczno-społecznej kraju w sposób prześmiewczy, ironiczny i jednocześnie dosyć tragiczny. Sięgając po niewyszukane metafory, Pawlak komentował trudną rzeczywistość stanu wojennego. Prace z tego okresu to chociażby: „Bóg zsyła na Polskę mesjanizm” (1985), „Wjazd Sodomy na Gomorę” (1985), „Świnia świni dupę ślini” (1983), „Droga z piekła do piekła” (1984) czy „Oj, dobrze już” (1985).

Druga połowa lat 80. zaznacza stopniowy zwrot w sztuce Pawlaka. To również czas, gdy artysta rozpoczyna pracę w roli wykładowcy na macierzystej uczelni. Jego dzieła powoli wyciszają się – zanika ich wewnętrzne napięcie. Szukając sposobu na większe zobiektywizowanie przekazu, malarz zaczął zwracać się ku filozoficznym refleksjom oraz analizie koloru, formy i faktury. „Jeszcze do roku 1990 pojawiały się czasem w tej, coraz bardziej świadomej i coraz dojrzalszej twórczości, gorzko-ironiczne akcenty (…). Jednak widoczne staje się przesilenie od utrwalania tematów i przeżyć do malarstwa, jako połączenia refleksji o sztuce i intuicji” (Kowalska B., Malarstwo Włodzimierza Pawlaka, „Format”, nr 56, 2009, s. 32). Najważniejszy obraz tego okresu to „Polacy formują flagę narodową” (1989). Pokryte grubą warstwą farby płótno, na pół białe i czerwone, artysta wyżłobił niczym relief, pokrywając gęsto kreskami ołówka. Każde kolejne sześć linii, systematycznie przekreślał siódmą, nawiązując w ten sposób do wizualnego odliczania czasu w więziennych celach. Praca będąc wyrazem poparcia dla zmian ustrojowych, stanowiła również początek słynnego cyklu „Dzienników” i nowej fazy malarskiej Pawlaka.

Prócz „Dzienników” stanowiących wyraz jego fascynacji upływającym czasem i nieuchronnym przemijaniem, malarz zaczął tworzyć prace wchodzące w dialog z malarstwem przeszłości, w szczególności z awangardą. Do tego typu obrazów należy m.in. kilkanaście kompozycji pod wspólnym tytułem „Przestrzeń logiczna obrazu” oraz tryptyk „W. Strzemiński. Teoria widzenia obrazu V. van Gogha Dolina Crau” (2009). Artystyczne poszukiwania Pawlaka, nakierowane na prostotę, ciszę i kontemplację, poskutkowały także serią „Notatki o sztuce”, w której budował swoje kompozycje za pomocą farb olejnych bezpośrednio wyciśniętych z tuby. Ślady dawnego sarkazmu i ironii – tak obfitych w czasach „Gruppy” – znaleźć dziś można jedynie w niektórych jego notatkach: „Z jednej strony szampan, z drugiej tragedia narodowa” albo „Urodzić się w Polsce, żyć w Polsce. Poczułem chłód w karku, od okna powiewa mrozem. Urodzić się w Polsce i umrzeć w Polsce. To bardzo wzruszające” – napisał artysta w swoim katalogu (Pawlak W., notatki w katalogu, Włodzimierz Pawlak. Martwa natura z pistoletem [katalog wystawy], Galeria Grodzka BWA, Lublin 1996).