Stanisław Kamocki, malarz i grafik, młodopolski pejzażysta, urodził się w 1875 w Warszawie, zmarł w 1944 w Zakopanem. W latach 1891-1900 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego i Jana Stanisławskiego. Następnie udał się do Paryża (1901-1902). W latach poprzedzających wybuch I wojny światowej Kamocki dużo podróżował, przede wszystkim do Niemiec, Szwajcarii i Włoch (1904-1905, 1911). Na Półwysep Apeniński powrócił ponownie w 1924 roku. W trakcie wojny służył w Legionach. Od 1919 roku kierował katedrą pejzażu w SSP w Krakowie. W 1937 roku mianowany został profesorem zwyczajnym. Od lat 30. związany z Zakopanem, prowadził na Harendzie kursy malarstwa. Tam też, w 1942 roku objął stanowisko profesora w Państwowej Szkole Góralskiej Sztuki Ludowej. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” (od 1906), Wiedeńskiej Secesji (1911–1918), warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych i Towarzystwa „Sztuka Podhalańska”. Regularnie uczestniczył w krajowych i zagranicznych wystawach „Sztuki”, m.in. w Wiedniu (1908), Wenecji (1910) i Berlinie (1913). Swoje prace prezentował na zbiorowych ekspozycjach polskiej sztuki w Brukseli (1938), Pittsburgu (1935) i Nowym Jorku (1939). Indywidualne wystawy malarstwa artysty odbyły się w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych (1917) i krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych (1920, 1935). Stanisław Kamocki uznawany jest za jednego z najzdolniejszych malarzy pejzażystów, kontynuatorów tradycji Jana Stanisławskiego. Spod pędzla Kamockiego wyszły wielkoformatowe obrazy olejne na płótnie, a od lat 20. również na tekturze. Artysta, któremu podróże były bliskie, najlepiej czul się w plenerze i tam też powstawały najlepsze pejzaże Wołynia, Podola, okolic Krakowa i ukochanych Tatr. Do innych, rzadziej stosowanych przez Kamockiego gatunków, należała martwa natura.
