Polswissart

Jerzy Sobociński miał olbrzymią łatwość tworzenia. Pomimo niezaprzeczalnego talentu był również zdeterminowany, aby nieustająco doskonalić warsztat w ciągu swojej pięćdziesięcioletniej praktyki artystycznej. Był absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu w pracowni prof. Alfreda Wiśniewskiego i Bazylego Wojtowicza. Za sprawą wpływu tego drugiego był zaliczany do grupy ekspresjonistów. W centrum jego zainteresowań przez lata pozostawał człowiek. Każdą rzeźbę poprzedzały liczne szkice rysunkowe, które pozwalały mu na wnikliwe poznanie przyszłej pracy. Sobociński tworzył zarówno monumentalne obiekty jak np.: pomnik Jana Pawła II w Licheniu (1986), Pomnik Bolesława Chrobrego w Gnieźnie (1985) czy Pomnik Stanisława Mikołajczyka w Poznaniu (1997) i mniejsze, bardziej kameralne. Wszystkie prace charakteryzowała synteza oraz surowość formy. Pracował przede wszystkim w technice gipsu, betonu i kamienia. Jednak najbardziej lubił brąz ze względu na jego walory estetyczne. Jerzy Sobociński zrealizował ponad 20 pomników, był laureatem wielu nagród za swoją twórczość, jednak największe wyróżnienie uzyskał za projekt monumentalnej rzeźby, która nigdy nie została zrealizowana. Był to monument przedstawiający Juliusza Słowackiego, który miał stanąć na ulicach Warszawy. Artysta uważał, że zawarł kwintesencję swojej twórczości w projekcie pomnika. Sobociński tworzył też mniejsze realizacje, bardziej kameralne, często wykorzystywane w parkach i innych terenach zielonych. Przykładem takich prac są: „Dla szczęścia dziecka” w Hoyerswerda w Niemczech, Ptaki i Ikar w parku na Cytadeli w Poznaniu czy „Rozkwit” w Parku w Szczecinie. Prezentowana praca należy do trzeciej grupy rzeźb, którym poświęcał się artysta. Sobociński stworzył ponad sto mniejszych rzeźb łączących kamień i brąz o lekkiej i pogodnej tematyce afirmującej życie. Prace z tego cyklu chętnie były wystawiane na ekspozycjach w kraju i za granicą, a obecnie wiele z nich znajduje się w kolekcjach polskich i zagranicznych muzeów oraz w prywatnych zbiorach. Kameralne i drobniejsze prace Sobocińskiego zapoczątkowały zainteresowanie innych artystów techniką na wosk tracony. Ze wspomnień córki artysty można wyczytać, że rzeźbiarz nieustannie pracował nad kolejnymi realizacjami, poświęcając im za każdym razem wiele uwagi i skupienia. Nigdy nie przestawał się rozwijać, nie chciał powielać już wykorzystanych rozwiązań. Hanna Sobaszkiewicz wspomina: „Przez wiele lat obserwowałam codzienną pracę Ojca. Jego wysiłek i skupienie odsłaniały kolejne etapy powstawania rzeźby. Czasami praca nad jedną rzeźbą trwała wiele miesięcy. Glina, gips, kamień i niezliczona liczba narzędzi wypełniały całą pracownię. Zmagania codzienne z niecodziennymi zadaniami tworzyły niepowtarzalną kompozycję miejsca i czasu. Każda następna realizacja była zdarzeniem przenikającym do życia rodzinnego. Wspólnie z moim bratem, Robertem, wyrastaliśmy w tym magicznym Warsztacie, co nie pozostało bez konsekwencji dla naszego dorosłego życia.” Jerzy Sobociński żył swoim rzeźbiarstwem i nie istniałby, gdyby nie ono.

Poznań, kolekcja prywatna