Polswissart

Uczyć – to ja nie uczyłem, bo tego nie można nauczyć. Tylko obserwowałem, tak bardzo wnikliwie, rodzaj osobowości. I ja tylko jak gdyby podpowiadałem, mówiłem: „To co robisz tutaj, w tej chwili, to jest trochę nie twoje. Uważaj, bo to jest coś zobaczonego. Rób to, co naprawdę jest twoje. Nie myśl, że tamto jest lepsze. Lepszy jesteś ty. Jak to udowodnisz, to ty istniejesz, a jak nie – to cię nie ma”. To były takie proste korekty. Nigdy nie mówiłem: „A tu jest zły kolor, a tu to…” Nie, nie, bo to jest takie prymitywne uczenie. Nie ma nic gorszego, jak profesor bierze kredkę i poprawia. To jest koniec i profesora, i ucznia.

– Tadeusz Dominik

(Tadeusz Dominik. Za oknem jest ogród, wyd. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 2008, s. 21)

Pochodził z ubogiej rodziny mieszkającej w Szymanowie. Pomimo niesprzyjających warunków materialnych, malował od dziecka. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał w 1953 roku dyplom w pracowni prof. Jana Cybisa. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę asystenta  w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na wydziale Grafiki. Był stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Konsekwentnie rozwijał swoją karierę naukową uzyskując w 1988r. tytuł  profesora zwyczajnego. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. W 1990 roku odszedł na emeryturę. Początkowo tworzył grafiki, czarno-białe drzeworyty zyskujące wielkie uznanie. Później malarstwo stało się jego główną formą wypowiedzi. Początkowo figuratywne, już w latach 50tych zaczęło ulegać mocny uproszczeniom i syntezie, wręcz do podświadomie czytanych znaków a prymat w kompozycji zyskiwał coraz silniej kolor. Od swojego nauczyciela, wielkiego kapisty – Cybisa, przejął myśl, że malarstwo nie ma za zadania powielać natury wiernie jak fotografia a jedynie ją sugerować kształtem barw przekazując subiektywne odczucie a nie fakty i czyniąc z obrazu autonomiczne dzieło oderwane od pierwowzoru.

Dominik debiutował w 1951 na VII Wystawie Plastyki w Radomiu. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Zachęcie w 1957. Za granicą zadebiutował pokazem prac (cykl drzeworytów  pt. „Macierzyństwo”) na XXVIII Biennale w Wenecji w 1956. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych: w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, a także w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Galerii Albertina w Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach, m. in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Stedelijk Museum w Amsterdamie.