Podatki i opłaty
-
Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna.
Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 20%.
Fangor Wojciech (1922 - 2015)
sygn. p.d.: Fałat opisany
sygn. p.d.: Fałat opisany
Podatki i opłaty
Kraków, kolekcja prywatna
Od 1880 roku w twórczości Juliana Fałata pojawiają się realistyczne sceny rodzajowe, w których przedstawia biedotę wiejską i miejską: drwali, kowali, szewców, dziadów, wieśniaków zbierających chmiel, targi na Polesiu i w Galicji, biedotę żydowską, chłopów przed cerkwią i na odpuście w Kalwarii. Artysta, sam chłop z pochodzenia, ukazywał świat dobrze mu znany i bliski a do portretowanych typów ludzkich podchodził z niezwykłą wrażliwością ale i pietyzmem, tworząc wizerunki niejednokrotnie porywające trafnym oddaniem psychologii modeli. Henryk Struve w 1888 roku dostrzegł i trafnie opisał jego ówczesne dokonania: Julian Fałat (…) jest niezaprzeczalnie najznakomitszym naszym akwarelistą młodszej generacji. Prócz wielkiej liczby drobniejszych prac oraz studiów, zebranych podczas podróży po Hiszpanii i naokoło świata, napotykamy w zbiorze jego prac i większe malowidła, przedstawiające bądź typy ludowe i sceny z życia wiejskiego, bądź krajobrazy i polowania (…). Wszystkie te utwory Fałata charakteryzuje przede wszystkim nadzwyczajna siła wyrazu i prawda realistyczna, wolna jednak od wszelkiej przesady naturalistycznej, od chęci drażnienia wyobraźni stroną ujemną rzeczywistości. Każdy typ, każda scena, wszystkie, najdrobniejsze nawet szczegóły przeniesione są żywcem na papier. Przy tym uwydatnia się znakomita zdolność spostrzegawcza artysty w bezpośrednim uchwyceniu rysów charakterystycznych ludzi, zwierząt i ich ruchów, dalej martwej natury, nawet krajobrazów. Kilka pociągnięć pędzla, najprostsza kompozycja barw, jest dla niego często wystarczającą do wyrazistego odtworzenia przedmiotów. Widocznym to jest szczególnie w licznych studiach podróżnych, często z lekka, pobieżnie tylko naszkicowanych, lecz budzących zawsze żywe zajęcie siłą, prawdą i jędrnością charakterystyki (H. Struve, Przegląd Artystyczny, „Kłosy” 1888, nr 1181, s. 103)
Znane i cenione są portrety wykonywane akwarelą, do mniej znanych a przez to niezwykle poszukiwanych należą kompozycje olejne. Do takich zaliczyć można oferowany wizerunek górala.
W 1894 roku Julian Fałat przebywał w Zakopanem, gdzie – jak pisał w liście do Seweryna Böhma – jest tak cudownie, że pomimo gwałtownych zaprosin w rozmaite inne strony oderwać się stąd nie mogę. Pozostanę tak długo, jak będzie można (). Artysta pozostał na Podhalu przez kilkanaście tygodni tworząc wówczas rozmaite akwarelowe pejzaże i obrazy olejne o tematyce tatrzańskiej. Część z nich trafiła później na wystawy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie oraz do krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych. Kolejne pobyty w Zakopanem, powtarzające się co rok, przynosiły obfity malarski plon. Prace cieszyły się wielkim uznaniem i znajdywały niemal natychmiast nabywców. Powstające wówczas panoramy tatr oraz portrety górali podhalańskich należą dziś do rzadkości na rynku antykwarycznym. Znajdują się w kolekcjach muzealnych, takich jak np. zbiory Muzeum Juliana Fałata w Bystrej mieszczące się w willi malarza, zwanej Fałatówką. Wśród zgromadzonych tam dzieł artysty wyróżniają się wizerunki tatrzańskich górali z Poronina i Zakopanego, bystrzańskiego leśniczego Grzyba, młodej sąsiadki artysty, pani Smołkowej, Hucuła, młodego Żyda pogrążonego w lekturze czy innych. Dopełnieniem kolekcji są ołówkowe studia portretowe i sceny rodzajowe. Oferowany portret bacy, wykonany w technice olejnej, jest zatem bardzo ciekawą propozycją z kolekcjonerskiego punktu widzenia.
(…) Fałat ma niepospolitą zdolność, świadczącą, że ten wyborny gruntowny rysownik jest także malarzem z bożej łaski: wie on, jak plamę na płótno położyć, aby wywołała złudzenie. (Górski K. M., Polska sztuka współczesna 1877—1894, „Przegląd Polski”, 1895) Julian Fałat urodził się w 1853 roku w Tuligłowach. Pochodził z rodziny osadzonej w tradycyjnych wartościach surowości i pobożności. Od najmłodszych lat przejawiał talent malarski, niespecjalnie za to garnąc się do nauki. Wstępując do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie sprzeciwił się ojcu, który widział raczej jego miejsce w gospodarstwie. Lata studenckie naznaczone biedą i głodem były najcięższym okresem w życiu artysty. Udało mu się jednak wyjechać za granicę i podjąć studia najpierw w Monachium pod kierunkiem Jerzego Raaba, a także Józefa Brandta, a potem w Rzymie i w Paryżu. W latach 1885-1886 odbył wielką podróż dookoła świata, co ugruntowało i ukierunkowało jego wrażliwość twórczą. Po powrocie z tych podróży stał się już w zasadzie malarzem znanym i cenionym. Często był zapraszany do majątku Radziwiłłów w Nieświeżu, a podczas jednego z takich zaproszeń zetknął się z cesarzem Wilhelmem II, wówczas jeszcze następcą tronu. Ten powołał go do Berlina, gdzie przez szereg lat artysta był jego nadwornym malarzem. Brał udział w wystawach berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych i należał do jej członków. W 1895 roku został dyrektorem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, dzięki jego staraniom przemianowanej pięć lat później na akademię. Posady profesorskie zaproponował gronu najwybitniejszych modernistów, m.in. Stanisławowi Wyspiańskiemu, Leonowi Wyczółkowskiemu, Jackowi Malczewskiemu, Józefowi Mehofferowi, Janowi Stanisławskiemu czy Konstantemu Laszczce, otwierając tym samym nowy rozdział w dziejach polskiego szkolnictwa artystycznego. W 1910 roku, po przejściu na emeryturę, przeniósł się na stałe do swej posiadłości w Bystrej na Śląsku Cieszyńskim. Prowadził rozległą działalność, również publiczną, m.in. w latach 1922-1923 sprawował urząd dyrektora Departamentu Sztuki w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Przede wszystkim jednak był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich Sztuka, ugrupowania skupiającego od 1897 roku koryfeuszy malarstwa polskiego. Swe prace pokazywał regularnie od 1874 w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, gdzie w 1925 odbyła się retrospektywna prezentacja jego twórczości. Od 1878 roku eksponował corocznie swe obrazy i rysunki w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, które z kolei zorganizowało mu w 1926 roku wystawę jubileuszową. Artysta prezentował swe prace także za granicą, m. in. w Paryżu, Liége, Berlinie, Monachium, Chicago, Wiedniu, Düsseldorfie, Saint Louis, Wenecji i Rzymie. Został odznaczony srebrnym medalem na Międzynarodowej Wystawie Sztuki w Berlinie (1891), wielkim złotym medalem na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) oraz Wstęgą Komandorii Orderu Polonia Restituta (1928). Zmarł 9 lipca 1929 roku w Bystrej.
Powiadomienia