Polswissart

Trzy koszule w paski zakupił pewien biznesmen w ekskluzywnym sklepie w Bolonii. Zaaferowany doborem krawatów, spiesząc się, zostawił w sklepie koszule zabierając jedynie krawaty. Sklep odesłał koszule pod jego adres do Berlina, który okazał się być nieaktualny. Koszule trafiły do biura rzeczy znalezionych – Zentrals Fundburo przy Patz de Luftbrucke 6, po czym po roku niezgłaszania się właściciela, zostały odkupione przez Tredermark w dzielnicy berlińskiej Wedding. Ten uroczy targ staroci przy Myllerstrabe 138C – prowadzony przez małżeństwo Palestyńczyków, był często odwiedzany przez mieszkającego w pobliżu szwajcarskiego aktora, Maria Gremlicha. Kupił on trzy koszule odwiedzając pobliskie zakłady krawieckie skracając ich rękawy. Ostatecznie Mario pozostawił sobie jedną koszulę, którą szczególnie polubił. Odbywał w niej liczne podróże do szwajcarskich teatrów, w których występował (SPRAWDŹ W INTERNECIE). Pozostałe dwie koszule trafiły do innych ciucheksów najpierw w Berlinie a później do Polski. Jedną z nich nabył Zbyszek Kamiński, mieszkaniec woj. Zachodniopomorskiego, który jest ekologiem, członkiem Towarzystw Miłośników Rzeki Regi (SPRAWDŹ W INTERNECIE). Wielokrotnie występował w tej koszuli na spotkaniach swojego klubu walczącego z lokalnymi kłusownikami. Zbyszek jest również kibicem narodowej drużyny piłkarskiej, jeździ na mecze i wtedy zmienia koszule w paski na biało-czerwoną (SPRAWDŹ W INTERNECIE). Trzecią koszulę zakupił konduktor pociągów ekspresowych, który wielokrotnie przejeżdżał trasę Paryż-Bruksela-Berlin. Wszystkie trasy przejazdów trzech nowych właścicieli koszul wielokrotnie przecinały się o czym nie wiedzieli ich posiadacze.

- Andrzej Paruzel 2016

Trzy koszule to obiekt reprezntatywny dla prac Andrzeja Paruzela powstałych w ostatnich dwóch dekadach.
W tej postkonceptualnej pracy, znajdujemy zarówno elementy wizualne, jak i literackie. Punktem wyjścia dla obu tych wątków jest zdjęcie sklepu z koszulami w Bolonii.Mamy z jednej strony realne zdjęcie, prezentujące wnętrze sklepu z niezwykle precyzyjnie poukładanymi koszulami i krawatami – zaś z drugiej quasi-realną opowieść, której narrację układa przypadek.W tej opowieści, autor „śledzi” losy trzech koszul i ich późniejszych właścicieli.
W momencie kiedy odbiorca zaczyna powątpiewać w realność opowiadania, Andrzej Paruzel „potwierdza prawdziwość historii", odsyłając go do internetu, gdzie widz znajduje realne postacie prezentowanego opowiadania.

Warszawa, Galeria Esta, Warszawa, Paryż, Łódź, Koluszki, Berlin i inne pasaże, WGW, 30 września - 3 października 2021
Łódź, Fotofestiwal, 10 - 27 czerwca 2021
Szczecin, Trafostacja Sztuki, Andrzej Paruzel. Spotkałem kogoś, kto w czasie pierwszej rozmowy opowiedział mi książkę, którą miałem napisać Radom, MCSW Elektrownia, Andrzej Paruzel. Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego, 2019
Budapeszt, Galeria Platan, Passages of Neo-Avant-garde, 2017

Szczekał na mnie wnuk psa, który szczekał na Strzemińskiego [katalog wystawy], wyd. MCSW Elektrownia, Radom 2019, ss. 187-189

Już w czasie pierwszych studiów uniwersyteckich, na początku lat siedemdziesiątych, Andrzej Paruzel wyjeżdżał do Paryża, gdzie poznawał prace konceptualistów europejskich i amerykańskich, posługujących się fotografią i video. Paruzel wspomina: „Bardzo ceniłem strukturalne prace Jana Dibbetsa, działania do kamery Valie Export, Petera Weibla czy performatywne instalacje Nam Jun Paika. Uprawianie fotografii analitycznej, badającej własne medium jeszcze bardziej "wykorzystałem" w łódzkiej szkole filmowej, gdzie poznałem twórczość starszych kolegów z Warsztatu Formy Filmowej”. Artysta realizował cykle prac fotograficznych, video zapisów i instalacji, gdzie badał relacje między sobą, swoim postrzeganiem przestrzeni a rejestrującą ją kamerą. Na indywidualnej wystawie podtytułem "Sytuacje video fotograficzne" w 1977 roku w paryskiej galerii Lara Vincy, Paruzel prezentował prace o takiej problematyce. Na centralnym miejscu eksponowana była praca ''Czarny kwadrat''. Choć nie użył w niej kamery video z monitorem, to wprowadzając lustro przed aparat fotograficzny w pewnym stopniu stworzył zamknięty układ w przestrzeni dający się obserwować i rejestrować. Artysta wspomina paryską ekspozycję: „Pracę powstałą niemal pół wieku temu zapamiętałem szczególnie jeszcze z innego powodu. Podróżowałem na wystawę do Paryża najtańszym środkiem lokomocji – pociągiem. Wszystkie prace miałem w wielkiej teczce, a ta praca była przygotowana przez introligatora na połączonych, ale składających się, czterech tekturach. Precyzyjne sprawdzanie celników i żołnierzy na granicy z NRD, a później dwukrotnie na granicy Berlina wschodniego i zachodniego sprawiło, że musiałem wyciągać, rozkładać pracę i składać w przeładowanym przedziale narażając współpodróżnych na niedogodności. Drżałem, aby praca nie zniszczyła się i żeby jej nie stracić z powodów znanych tylko upartym kontrolerom...”.

Wśród licznych wystaw krajowych i zagranicznych na szczególną uwagę zasługują: Works and Words, Foundation De Appel, Amsterdam(1979), Extended Photography, International Biennale of Photography, Wiener Secession, Wiedeń (1981), XII Biennale de Paris, Musée d’art. Moderne de la Ville de Paris, Paryż (1982), Présences polonaises. L’art. vivant autor du Musée de Łódź, Centre Georges Pompidou, Paryż (1983), Drogi Kultury europejskiej, Slovenska Narodna Galéria, Europsky kulturny klub na Slovensku, Bratysława; Tension A.S.B.L., Hotel de Ville, Accademie Royalede Beaux-Arts de Brussels, Bruksela; Kunst-Werke, Berlin (1991), Drogi Kultury europejskiej, Hotel Sztuki, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Łódź (1992),Analogue. Pioneering Artists’ Video from UK, Canada and Poland (1968-88), Tate Modern, Londyn(2006), Polska fotografia konceptualna, Freies Museum, Berlin (2011), Worcester Art Museum, Massachusetts, USA (2019).