kolekcja artystki

Płock, Muzeum Mazowieckie w Płocku, Barbara Munzer: Teatr postaci kwiecień – maj 1999 Kraków, Dolny Pałac Sztuki w Krakowie, Barbara Muzer: Teatr postaci, 1999

Barbara Munzer. Unique spatial objects of art. The Theatre of Figures, wyd. własne artystki, s. 12

Ze wszystkich form biżuteryjnych najbardziej upodobałam sobie naszyjnik, jest większy i daje więcej możliwości. Z czasem te naszyjniki osiągały rozmiary tak imponujące, że zawieszone na ścianie zaczęły żyć własnym życiem, które odkrywałam i kształtowałam. Stąd już tylko krok do dużych form przestrzennych. 

– Barbara Munzer

Po ukończeniu studiów Barbara Munzer zaczęła projektować biżuterię i rekwizyty do filmów, telewizji i dla domów mody, m.in. „Mody Polskiej” i „Telimeny”. Z czasem, zafascynowana naturą, przeszła do większych form, utrwalając w metalu kruche owady – ważki, motyle i pająki – oraz świat kobiecej mody różnych epok i krajów. Jej kreacje nabrały cech autonomicznego obiektu przestrzennego, doskonale zdobiącego wnętrza. „Zamiast jedwabiu i złota używam mosiądzu, białego metalu, emalii, gorsu itp. Tak powstała szata będąca jednocześnie biżuterią” – mówi o swoich obiektach artystka podkreślając, że tego sformułowania użyła po raz pierwszy Lena Szatkowska w jednym z felietonów opublikowanych w Gazecie Wyborczej w kwietniu 1999 roku. Oferowana „Salome” z 1994 roku wchodzi w skład cyklu naturalnej wielkości szat, któremu Munzer nadała tytuł „Teatr Figur”. „Metalowe szaty”, jak lubi o nich mówić, przeznaczone są jako dzieła do ekspozycji zarówno w przestrzeni publicznej, jak i prywatnej, „(…) charakteryzują się ogromem rozwiązań kompozycyjnych i unikalną ornamentyką jako środkiem wyrazu, poza tym oddają charakter postaci, którymi były inspirowane” – jak opisała te prace prof. Irena Huml z Polskiej Akademii Nauk. Oferowana „Salome” przywołuje więc biblijną bohaterkę, piękną kobietę, która swym tańcem zauroczyła króla Heroda Antypasa a następnie doprowadziła do dekapitacji Jana Chrzciciela. Postać uwodzicielki cieszyła się popularność w sztuce, liczne jej wizerunki stworzono w okresie secesji, do najbardziej znanych należą te autorstwa Alfonsa Muchy. Obiekt przestrzenny Barbary Munzer, mieniąca się złotem i kolorowym szkłem szata, nawiązuje do tej właśnie epoki bogactwem ornamentu połączonym z finezyjnością i elegancją.

Barbara Munzer urodziła się w 1939 roku w Łodzi i tam ukończyła studia w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Jej droga od uzyskania dyplomu w zakresie ubioru i biżuterii wiodła również przez inne dziedziny plastyki – malarstwo i grafikę. W 1966 została przyjęta w poczet członków rzeczywistych ZPAP. Prace jej były eksponowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych oraz na pokazach mody. Powstały wtedy całe zestawy ozdób do kolekcji „Mody Polskiej” (udział w pokazach w latach 1968, 1970-75) i „Telimeny” (udział w pokazach w latach 1969-73). Od wielu lat Barbara Munzer tworzy duże formy dekoracyjne z metalu, wizje owadów oraz szaty. Oryginalne srebrzyste i złote rzeźby pod wspólnym tytułem „Teatr Postaci” pokazywała w Warszawie, Amsterdamie, Łodzi, Płocku, Hadze, Bochum, Borken, Krakowie. Prace Munzer znajdują się w Muzeum Secesji w Płocku oraz u kolekcjonerów prywatnych w kraju i zagranicą. Artystka nie poddaje się modom, kierunkom, „izmom” – hołduje zasadzie, że w sztuce liczy się pomysł, indywidualność i niezależność. Barbara Munzer tym właśnie zasłynęła na tle środowiska polskich artystów plastyków odnajdując własną ścieżkę na granicy świata mody i biżuterii. Współtworzy jedną z najciekawszych pracowni artystycznych Warszawy. Przestrzeń mieszcząca się w zacisznej kamienicy Śródmieścia, to bez wątpienia jedno z najbardziej oryginalnych a zarazem ostatnich tego typu miejsc w stolicy. Jak niewiele innych opowiada historię twórczości, której rzemieślniczy rodowód doskonale współgra z wykształceniem artystycznym. Jego właścicielka na stałe współpracuje z miejskim zespołem do spraw Warszawskich Historycznych Pracowni Artystycznych.