Dzieło „Wojna i Pokój” powstało w 1952 r. jako dekoracja kaplicy zamkowej w Vallauris. Zostało namalowane na olbrzymiej konstrukcji z paneli, które następnie wmontowano we wnętrze kaplicy.  Według zamysłu artysty, praca stanowić miała odniesienie nie tylko do sztuki sakralnej, ale i do pierwotnych, naskalnych malowideł. Kompozycja składa się z dwóch głównych scen, jednej ukazującej okropieństwa wojny i drugiej obrazującej szczęśliwe czasy pokoju. Picasso pragnął by jego dzieło skąpane w mroku kaplicy, oglądać jedynie przy blasku świec, jakby uczestnicząc w jakimś misterium.

Niektórzy malarze przekształcają słońce w żółtą plamę, ale są inni, którzy dzięki swojej sztuce i inteligencji przekształcają żółtą plamę w słońce.

– Pablo Picasso (cyt. za: Nowak K., Leksykon złotych myśli, Warszawa 1998)

Picasso prowadzi niezmienny tryb życia: późno idzie spać i późno wstaje; udaje się do kafejki, robi mały spacer, a potem maluje.

– Jamie Sabartes

Natura to co innego, a malarstwo to rzecz inna. Malarstwo jest równoważnikiem natury. (…) Jest to konwencja ustalona – porozumiewania się za pomocą znaków. (…) Malarstwo jest grą rozumową.

– Pablo Picasso (Warnod A., Wywiad z Picassem, „Przegląd Artystyczny” 1946, nr 1)

Urodzony w 1881 roku w Maladze Pablo Picasso należy do najsłynniejszych artystów świata. Był malarzem, rzeźbiarzem i grafikiem. Z poszukiwań twórczych, jakie prowadził wraz ze swoim przyjacielem Georgem Braque narodził się nowy nurt w sztuce XX wieku określany mianem kubizmu. Picasso, jako pacyfista, wielokrotnie tworzył dzieła antywojenne. Do najgenialniejszych i najbardziej poruszających z nich należy „Guernica” (1937), przedstawiająca tragedię cywilów w bombardowanym baskijskim mieście. Artysta wziął także udział w Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju, jaki miał miejsce w 1948 roku we Wrocławiu. Wówczas odwiedził także Warszawę, Kraków i Oświęcim oraz podarował Muzeum Narodowemu szereg swoich prac.