Polswissart

Potężny wpływ Rodina, który siłą swej indywidualności podważył dotychczasowe kanony kompozycji rzeźbiarskiej i zmusił całą epokę do naśladowania siebie, odbił się oczywiście także i na pracach Luny Drexlerówny.
(Luna Drexlerówna. Rzeźba, malarstwo [ katalog wystawy], Stowarzyszenie Historyków Sztuki – Oddział w Krakowie Muzeum w Chrzanowie, Kraków 1978, s. 3)

Luna Amalia Drexler swoje życie związała z rzeźbą i malarstwem. Urodziła się w 1882 roku we Lwowie, w rodzinie kupieckiej. Swoje kształcenie artystyczne rozpoczęła od prywatnej szkoły artystycznej Marcelego Harasimowicza. Malarstwa uczyli ją Stanisław Reychan i Stanisław Batowski-Kaczor, z kolei rzeźby Antoni Popiel. Podobno uczęszczała również na Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie. Zadebiutowała na wystawie zbiorowej w 1906 roku we Lwowie. Rok później wyjechała do Paryża. Swój talent rzeźbiarski rozwijała w pracowni Jalberta, a następnie u Emila Bourdelle’a. Miasto niesamowicie ją urzekło, co artystka wyraziła słowami: „atmosfera Paryża jest nieobliczalna” (cyt. za: Luna Drexlerówna. Rzeźba, malarstwo [ katalog wystawy], Stowarzyszenie Historyków Sztuki – Oddział w Krakowie Muzeum w Chrzanowie, Kraków 1978, s. 3). W trakcie swojego pobytu zapoznała się ze sztuką francuskiego średniowiecza i dziełami wspaniałego Augusta Rodina, co znacząco wpłynęło na jej dążenia twórcze. W tym samym okresie, aktywnie wystawiała – we Lwowie zorganizowano jej trzy indywidualne wystawy – w 1906, 1907 i 1908 roku.

Kolejnym etapem artystycznej edukacji Drexlerówny był Rzym i tamtejsza Akademia Medici. Z kolei w 1910 roku przeniosła się do akademii monachijskiej, gdzie studiowała u Rudolfa Steinera. Związała się tam z ruchem antropozoficznym. Wiadomo, że przebywała też jakiś czas w Lipsku. Lata 1913-1918 spędziła w Dornach koło Bazylei, pracując rzeźbiarsko przy budowie Goetheanum. W 1918 roku wróciła do Lwowa.

Istotą sztuki dla Drexlerówny była treść dzieła, nie sama forma. W swych pracach pragnęła ona wyrażać siłę duchowych przeżyć, portret ducha. Swoje rzeźby formowała w glinie, gipsie i drewnie, odlewała również w brązie. „(…) przeszła przez etapy secesyjnej stylizacji, impresji realistycznej i syntetycznego realizmu (…). Z pożytkiem dla sztuki przeszła do impresji, w którą włożyła wiele wytwornego wdzięku i umiejętności spożytkowania światłocieniowych efektów” (Samotyhowa N., cyt. za: Trybowski I., Drexler Luna Amalia, [w:] Słownik artystów polskich, t. 2, IS PAN, Warszawa, 1975, s. 100). Często rzeźbiła portrety, studia portretowe i pomniki. Utrwaliła wizerunki m.in. arcybiskupa Teodorowicza, malarki Modrakowskiej, księżnej Czartoryskiej, Marii Konopnickiej czy hetmana Żółkiewskiego. Zajmowała się też kompozycjami o treści religijnej i mistycznej – które podejmowała zarówno w rzeźbie, jak i malarstwie. Lubiła tak samo tematykę pejzażową i martwą naturę.

Drexlerówna pozostawiła po sobie około dwieście rzeźb i kilkadziesiąt obrazów. Brała udział w wystawach we Lwowie, Krakowie i Warszawie. W 1934 roku we Lwowie odbyła się jej wystawa pośmiertna.