Polswissart

Nie interesuje go malowanie tego, co aktualnie słuszne. Wręcz ucieka od popsurrealizmu. Nie sądzi też, żeby jego obrazy miały być odpowiedzialne za coś więcej niż one same, nie stawia tez, które dzieła mają potwierdzać. Estetycznie balansuje na krawędzi tego, co genialne i kiczowate.
(Hudzik A., Maski, „Dwutygodnik”, nr 359, maj 2023)

Jakub Julian Ziółkowski należy dziś do grona najważniejszych polskich, młodych twórców. Tworzy w różnego rodzaju medium, a jego sztuka stanowi wyjątkową, surrealistyczną emanację wyobraźni, skupioną wokół natury człowieka. Urodzony w 1980 roku, jest absolwentem krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Dyplom z malarstwa obronił w 2005 roku w pracowni profesora Leszka Misiaka. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, realizuje rozbudowane instalacje i obiekty ceramiczne. Swoją podróż artystyczną zaczął jednak od rysunku tuszem i ołówkiem na starym, pożółkłym papierze w formacie A4. Otrzymał go w prezencie, w ilościach kilku tysięcy, jeszcze przed studiami. Parę lat później, kiedy przeszedł już do malarstwa olejnego na płótnie, barwił grunt by dawał on efekt właśnie takiej starej kartki papieru.

Sztuka kreowana przez Ziółkowskiego to jego autonomiczna sfera, w której nawiązuje on do różnych tradycji malarskich, od postimpresjonizmu, przez kubizm i op-art, aż po sztukę orientu. Artysta sięga też niekiedy po recepcję twórczości konkretnych malarzy, takich jak Witkacy, Bruno Schulz czy Andrzej Wróblewski. Jego prace są niczym kolaże utkane z podświadomości, marzeń sennych czy halucynacji, w których panuje istne horror vacui. Nie maluje z natury, źródłem jego plastycznych wypowiedzi jest czysta wyobraźnia, a sam proces twórczy określa mianem „wentylowania głowy”. Wylewane na płótno surrealistyczne wizje stają się jednak czasem i makabreską: „Żyjemy w okrutnym, prymitywnym świecie pełnym niesprawiedliwości. W przypadku ludzi wrażliwych i twórczych ten niestrawny świat utyka gdzieś w przełyku i nie daje spokoju. Trzeba udać się w podróż do jego wnętrza, żeby go fizycznie przepchnąć, poddać analizie, wyciągnąć na powierzchnię jakiś fragment i pokazać go światu. Takie twórcze rozpracowywanie świata ma wielką moc” – tłumaczy artysta (Ziółkowski J. J., Sztuka jest stanem wewnętrznego podróżowania, rozm. przepr W. Delikta, Contemporary Lynx, 2020).

W nowszych kompozycjach Ziółkowskiego do głosu dochodzi mistycyzm oraz fascynacja samą istotą różnorodnego medium. Jego obrazy uspokajają się, stają się bardziej abstrakcyjne i kontemplacyjne. „Moje prace zmieniają się nieustannie, choć rdzeń jest ten sam, czyli badanie rzeczywistości, co jest czym, dlaczego jest tak jak jest, kim ja jestem, gdzie jestem i dlaczego” – zauważa artysta (Ziółkowski J. J., Sztuka jest stanem wewnętrznego podróżowania, rozm. przepr W. Delikta, Contemporary Lynx, 2020).

Doceniony za granicą, malarz pokazywał swoje prace m.in. na wystawach w Londynie, Paryżu i Nowym Jorku, brał także udział w 8. Gwangju Biennale: 10,000 Lives oraz 55. Międzynarodowym Biennale Sztuki w Wenecji. Jego indywidualne ekspozycje odbyły się m.in. w Zachęcie i Centrum Sztuki Współczesnej Zameku Ujazdowskim w Warszawie, w Galeria BWA w Zielonej Górze, a ostatnio także w Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie.