Polswissart

Żukowski to artysta, który raczej celebruje rzeczywistość, a także samo jej malowanie – każde pociągnięcie pędzla ocieka czystą frajdą.
(Policht P., O tym, jak trzej malarze z Krakowa przyjechali do Warszawy i co z tego wynikło, portal Culture.pl)

Twórczość Konrada Żukowskiego znajduje zakorzenienie w dziecięcej fascynacji malarstwem, a konkretnie obrazem, który wisiał na ścianie domu rodzinnego artysty na Mazurach. Barokowy holenderski pejzaż silnie go intrygował. Już wtedy jako mały chłopak, Żukowski urządził sobie w domu pracownię, a farby plakatowe szybko zastąpił profesjonalnymi temperami i olejami. Potem przyszła kolej na studia w Akademii Sztuk Pięknych. Dość szybko został zauważony. W 2019 roku znalazł się w finale prestiżowej nagrody Artystyczna Podróż Hestii.

Co sprawia artyście w malowaniu największą radość? Możliwość tworzenia własnych światów od zera. Są to rzeczywistości fantastyczne, odrealnione. Zamieszkałe przez dzikie bądź bajkowe zwierzęta. Wśród nich pojawia się postać ludzka, przede wszystkim nadzy mężczyźni, nierzadko w sytuacjach trwogi. Od 2019 roku pojawia się motyw pięknych psów i dopracowanych aktów męskich, tańczący ludzie i szkielety. Wszystkie te płótna mają charakter nie tylko katastroficzny. Dużo w nich niepokoju związanego ze snami, które artysta miał w zwyczaju zapisywać zaraz po przebudzeniu by następnie przelewać je na płótno.

Mimo angażującej emocjonalnie tematyki obrazów, sam Żukowski ma do swojej sztuki dość duży dystans: „Maluję dla zabawy. Na początku chciałem po prostu upiększyć swój pokój, a potem okazało się, że moje obrazy podobają się ludziom. Robię swoje i nie oglądam się na innych” (Gruszczyński A., Malarz Konrad Żukowski: Nie oglądam się na innych, [w:] „Vogue”, 24.06.2021). Do pracowni idzie tylko wtedy, kiedy ma na to ochotę. Niedawno odbył dwie rezydencje artystyczne (Paryż, Ateny). Obecnie mieszka i tworzy w stolicy Francji. Wystawia dużo, m.in. w Atenach, Paryżu, Los Angeles oraz Warszawie. W przeciwieństwie do wcześniejszych obrazów, zakorzenionych w micie, symbolach i wyobraźni, jego obecne prace są mocniej osadzone w rzeczywistości. Dominują w nich wydłużone postaci ludzkie w nieziemskim otoczeniu, w którym oświetlenie, kolor i sama przestrzeń są niezwykle surrealistyczne. Pozorna oniryczność bohaterów znajduje jednak swe źródło w prawdziwych relacjach nawiązanych i pielęgnowanych przez artystę w Paryżu.