Polswissart

Prawdopodobnym jest, iż oferowany obraz jest pierwszą częścią tryptyku „Kobieta” z 1918 roku, do którego należą znane obrazy Malczewskiego „Intermezzo” i „Finale”. Za taką hipotezą przemawia kompozycja poszczególnych części. Wszystkie trzy mają zbliżone wymiary. Centralnym elementem każdej z kompozycji jest siedząca na płocie uskrzydlona postać kobieca o gadzich stopach ze szponami będąca połączeniem znamiennych dla ikonografi i Malczewskiego postaci uskrzydlonej Nike i drapieżnej Chimery kuszącej zmysłowymi wdziękami. Prezentowane „Preludium” to początek historii. Siedząca na płocie piękna uskrzydlona młoda kobieta ujęta jest w pozie oczekiwania. Wyczuwalne jest napięcie mających zaraz nastąpić wydarzeń. Jednocześnie skupione oczekiwanie pozbawione jest wszelkiej grozy. Pogodny wyraz twarzy kobiety i ciepłe światło, które oświetla postać z góry nadają obrazowi złotej mistycznej poświaty. O doskonałym warsztacie artysty świadczy harmonijne łączenie barw zieleni, błękitu, różów i bieli, „Intermezzo”, znajdujące się w Muzeum Sztuki w Łodzi, przedstawia scenę, w której do kobiety zbliża się z lewej strony mężczyzna – sam artysta. Obraz utrzymany jest w ciepłej, pastelowej kolorystyce. W ostatniej części tryptyku – „Finale” chimera trzyma w dłoni wyrwane serce mężczyzny, którego ciało leży obok. Przesłaniem trypyku ma być przekonanie, że ceną za odzyskanie politycznej wolności Polski jest krwawa ofiara. Tej krwawej ofi ary wymaga nowa podnosząca się z niewoli Rzeczpospolita ukazana w postaci młodej i pięknej a zarazem zdolnej do czynu i działania dziewczyny. Skomplikowany skrót perspektywiczny i mistrzowski rysunek postaci to niewątpliwie cechy charakterystyczne dla sztuki Malczewskiego. Znajdująca się na odwrocie nalepka potwierdza, że „Preludium”, obok „Intermezzo” i „Finale”, wystawiany był na jubileuszowej wystawie Malczewskiego w marcu 1925 roku w Poznaniu.

(…) był od dziecka naturą głęboko uczuciową i poetyczną; tkwiło w nim usposobienie liryczne melancholijne, skłonność do zadumy, smutku i egzaltacji.

(Szydłowski T., Jacek Malczewski. Monografie artystyczne, tom 5., Kraków–Warszawa 1925, s. 7)

Absolwent krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych w klasie Jana Matejki i paryskiej École des Beaux-Arts. Urodził się w 1854 roku w Radomiu jako jeden z czwórki rodzeństwa. Gdy miał jedenaście lat, zmarł jego jedyny brat, Teodor, co spowodowało u Jacka zainteresowanie mistycyzmem i duchowością. Wychowany w patriotycznej atmosferze domu rodzinnego oraz kształcony między innymi przez wybitnego literata Alfonsa Dygasińskiego – uczestnika powstania styczniowego – jako malarz obrał wątek patriotyczny za wiodący dla całej swojej twórczości. Jego wyrazem stały się obrazy syberyjskie i kolejne przedstawienia Ellenai, a także wprowadzana symbolika przedmiotów: kajdan, jakuckiej czapki czy wojskowego szynela.

W 1872 roku jego prace obejrzał sam Jan Matejko, który w liście do ojca młodego artysty pisał: „Rysunki kreślone ręką syna Pańskiego Jacka, zdają się wskazywać i obiecywać niepośledni talent malarski, którego rozwinięcia nie należy może zbyt długo przetrzymywać”. Za sprawą tej sugestii Malczewski przerwał naukę w gimnazjum i został przyjęty na pierwszy rok studiów w Szkole Sztuk Pięknych. W 1874 roku, podczas pobytu w Radomiu, namalował swój pierwszy olejny obraz – portret siostry Heleny przy fortepianie. W tym wczesnym okresie tworzył prace w duchu szkoły matejkowskiej, warsztatowo bardzo akademickie. Były to portrety, sceny rodzajowe i dzieła o tematyce patriotyczno-martyrologicznej. Od lat 90. w jego sztuce zaczęły pojawiać się treści symboliczne, przenikające się wzajemnie z wątkami patriotycznymi i biblijnymi, a także literackimi i alegoryczno-fantastycznymi. Ponadto nieprzerwanie realizował się jako portrecista, malując przy tym z wielką pasją podobizny własne.

W swoim życiu Malczewski sporo podróżował. W latach 1884-1885 wziął udział w naukowej ekspedycji Karola Lanckorońskiego do Małej Azji. Zwiedził także Grecję i Włochy. W latach 1885-1886 przebywał przez kilka miesięcy w Monachium. Po powrocie zamieszkał na stałe w Krakowie, gdzie został profesorem w Szkole Sztuk Pięknych (po 1900 roku przemianowanej na Akademię Sztuk Pięknych). Dwukrotnie był mianowany jej rektorem.

W 1886 roku na weselu córki profesorostwa Janczewskich artysta poznał Marię Gralewską, która rok później została jego żoną. W 1888 roku młodym państwu Malczewskim urodziła się córka Julia, a w 1892 roku syn Rafał – dziedzic ojcowskiego talentu i przyszły malarz. W tym samym czasie sztuka Malczewskiego osiąga pełnię dojrzałości. Doświadczenia monachijskie, młodopolska atmosfera Krakowa, a także klimat domu rodzinnego połączyły się i dojrzały w wielkich symbolicznych obrazach „Melancholia” (1894) i „Błędne koło” (1895-1897). Około 1900 roku artysta związał się z Marią Balową, która była przez lata największą spośród jego muz. Miłość ta zaważyła na charakterze twórczości Malczewskiego, który przedstawiał ukochaną we wszelkich obliczach – jako dumną Polonię, zwycięską Nike, kuszącą Eurydykę, spokojną Thanathos i zwodniczą chimerę.

Malczewski oprócz pracy na krakowskiej akademii, działał aktywnie w tamtejszym środowisku artystyczny i kulturalnym. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” i należał także do Grupy Zero, z którymi licznie wystawiał. W ostatnich latach życia przebywał głównie w Lusławicach i Charzewicach koło Zakliczyna. Pod koniec życia dotknięty ślepotą, zmarł 8 października 1929 roku.