Polswissart

  sygn. p.d.: WIKTOR KORECKI Polski malarz pejzażysta. Uczęszczał do gimnazjum w Kijowie. W Kijowie również ukończył Szkołę Rysunkową Mikołaja Muraszki. W 1921 przeniósł się do Warszawy, gdzie założył własną pracownię. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym stolicy, biorąc udział m.in. w wystawach Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Po Powstaniu Warszawskim, w czasie którego spłonęła pracownia malarza, Korecki dostał się do obozu pracy przymusowej w Lipsku. Po wojnie zamieszkał pod Warszawą. Malował głównie krajobrazy, zwłaszcza zimowe. Jego obrazy znajdują się w polskich, ukraińskich i rosyjskich kolekcjach malarstwa.

Ponadprzeciętna wrażliwość Wiktora Koreckiego na piękno przyrody sprawiła, że stał się on jednym z najbardziej popularnych kontynuatorów malarstwa pejzażowego Józefa Chełmońskiego i Józefa Rapackiego. Urodził się w 1890 roku w Kamieńcu Podolskim. Swoją edukację artystyczną rozpoczął w kijowskiej Szkole Rysunkowej, pod okiem Aleksandra Muraszki. Po studiach powrócił do rodzinnego miasta, po czym w 1921 roku przeprowadził się do Warszawy. Tam założył pracownię na rogu ulicy Tamki i Cichej, a swoje prace wystawiał w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. W 1944 roku, podczas powstania warszawskiego, jego atelier spłonęło, a większość dotychczasowego dorobku artystycznego została stracona. Korecki trafił wówczas z żoną do obozu w Pruszkowie, a następnie do obozu pracy w Lipsku. Życie uratował mu zięć – Czech, wywożąc malarza w worku po węglu. Do kraju powrócił w 1946 roku i zamieszkał w Komorowie pod Warszawą. Później przeniósł się do Milanówka, gdzie tworzył do końca swoich dni.

Twórczość Koreckiego to przede wszystkim malownicze pejzaże, przedstawiające piękno wiejskich zakątków Mazowsza. Składają się na nie zasypane śniegiem leśne drogi z wiejskimi chatami na uboczu, wrzosowiska i brzozowe zagajniki skąpane w promieniach zachodzącego słońca, a także obsypane złocistymi kaczeńcami rozlewiska. Artysta celująco przelewał na płótno urok każdej pory roku, wybierając jej najbardziej nastrojowe, poetyckie chwile dnia i nocy. Lubił malować poranne mgły, rozlewać po niebie pomarańczowo-różowe łuny zmierzchu albo przedstawiać półmrok gwiaździstej nocy. Swoje krajobrazy niekiedy urozmaicał dziką zwierzyną, taką jak watahy wilków czy dzików. Na tle mokradeł ukazywał odlatujące kaczki lub przechadzające się bociany, a na łąkach pasące się bydło i konie. O wiele rzadziej ożywiał widok postaciami wiejskich dziewcząt czy pastuszków. Jego najlepszy okres twórczy przypada na przedział lat od  30. do 50., kiedy to osiągnął perfekcję swojego warsztatu i rozwinął umiejętność operowania światłem. W latach 60. tworzył głównie na eksport, stając się niezwykle popularnym pejzażystą szerokiej masy odbiorców zagranicznych.