Polswissart

  sygn. l.d. Dominik opisany na odwrocie: DOMINIK 1980/ AKRYLE 75X90/ OGRÓD II Pejzaże Tadeusza Dominika – zmarłego w tym roku artysty, który legendą stał się już za życia – nie powstawały bezpośrednio w plenerze, lecz w zaciszu pracowni. Tam ten niezwykły twórca odtwarzał ducha zapamiętanego krajobrazu zamieniając przyrodę w swój ekspresyjny kod. Tendencji do syntezy towarzyszyła odwaga w operowaniu kolorem. W prezentowanej pracy ciepła czerwień spotyka się z soczystymi zieleniami, tworząc niezwykle „energetyczny” i rozedrgany pejzaż, wibrujący dzięki dużym plamom barwnym. Tadeusz Dominik należy do ścisłego grona klasyków polskiej sztuki współczesnej. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach, m.in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Stedelijk Museum w Amsterdamie.

Pochodził z ubogiej rodziny mieszkającej w Szymanowie. Pomimo niesprzyjających warunków materialnych, malował od dziecka. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał w 1953 roku dyplom w pracowni prof. Jana Cybisa. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę asystenta  w pracowni prof. Wacława Waśkowskiego na wydziale Grafiki. Był stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Konsekwentnie rozwijał swoją karierę naukową uzyskując w 1988r. tytuł  profesora zwyczajnego. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. W 1990 roku odszedł na emeryturę. Początkowo tworzył grafiki, czarno-białe drzeworyty zyskujące wielkie uznanie. Później malarstwo stało się jego główną formą wypowiedzi. Początkowo figuratywne, już w latach 50tych zaczęło ulegać mocny uproszczeniom i syntezie, wręcz do podświadomie czytanych znaków a prymat w kompozycji zyskiwał coraz silniej kolor. Od swojego nauczyciela, wielkiego kapisty – Cybisa, przejął myśl, że malarstwo nie ma za zadania powielać natury wiernie jak fotografia a jedynie ją sugerować kształtem barw przekazując subiektywne odczucie a nie fakty i czyniąc z obrazu autonomiczne dzieło oderwane od pierwowzoru.

Dominik debiutował w 1951 na VII Wystawie Plastyki w Radomiu. Jego pierwsza wystawa indywidualna odbyła się w Zachęcie w 1957. Za granicą zadebiutował pokazem prac (cykl drzeworytów  pt. „Macierzyństwo”) na XXVIII Biennale w Wenecji w 1956. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych: w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie, a także w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Galerii Albertina w Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach, m. in. w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museo de Bellas Artes w Caracas, Stedelijk Museum w Amsterdamie.