Polswissart

Ilustracja książkowa stanowi mniej znaną a niemniej ciekawą działalność artystyczną Jana Lebensteina. Podobnie jak w malarstwie odnosił na polu ilustracji sukcesy międzynarodowe. Ewa Wojtasik z Uniwersytetu w Łodzi, która podjęła się jednej z pierwszych analiz dorobku ilustratorskiego artysty twierdzi w jednym ze swych artykułów, że literatura ilustrowana przez Lebensteina funkcjonuje w obiegu wysokoartystycznym i jest przeznaczona dla elitarnych kręgów czyetlniczych. A jego twórczość w tym zakresie znacznie odbiega od popularnych kanonów estetycznch, zmusza do refleksji, często zdumiewa wizją splotu świata materialnego i duchowego. (Wojtasik E., Ilustracja książki w twórczości Jana Lebensteina, Folia Librorum 12, 2005, str. 69). Powyższy egzemplarz nosi nr III i należy do limitowanej części nakładu (16 egzemplarzy) poezji autorstwa Eugenio Montale. Całość ilustrowana jest litografiami autorstwa Jana Lebensteina, każda z nich jest odręcznie sygnowana i numerowana. Oferowany egzemplarz jest unikatem. Litografie noszą tytuły: Xenia I, Elegia, Ministrels, Xenia II, Come Zaccheo, Altro, Qui e la`, Xenia I,2, Xenia I,5, A Galla. Eugenio Montale (1896 -1981) był włoskim eseistą, krytykiem literackim, poetą, politykiem i tłumaczem. W 1975 roku został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W 1927 przeniósł się z Genui do Florencji, gdzie przyłączył się do literackiego ruchu hermetyków, poezji, w której częsta była świadoma niejasność sensu, a w języku dominowały wypowiedzi nominalne i wieloznaczność. W 1938 zwolniono go ze stanowiska dyrektora biblioteki Gabinetto Vieusseux Library we Florencji za poglądy antyfaszystowskie. W 1948 został krytykiem literackim gazety Corriera della Sera. Od 1967 zasiadał w senacie włoskim. Eseje Montale wywarły znaczny wpływ na środowisko włoskich intelektualistów. Przekładał m.in. utwory Williama Szekspira, Pierre'a Corneille'a i T. S. Eliota. Jako krytyk odkrył twórczość Italo Svevo.

Absolwent warszawskiej ASP (1948-54) w klasie Artura Nachta-Samborskiego należy do grupy najwybitniejszych polskich malarzy i rysowników. Przełomowym momentem w karierze artystycznej Lebensteina było otrzymanie w 1959 roku Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. Od tego momentu twórczość artysty weszła na wielkie międzynarodowe salony zdobywając sobie wielkie uznanie krytyków i publiczności, dzięki wydarzeniom takim jak indywidualna wystawa w paryskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej w 1961 roku. Kolejne pokazy, w Amsterdamie, Nowym Jorku, Rzymie, Oslo czy Berlinie, tylko utwierdzały pozycję Lebensteina stawiając go w ścisłej czołówce światowego malarstwa. Jego twórczość jest trudna do zdefi niowania. Z jednej strony jawi się jako oryginalna odmiana malarstwa figuratywnego, z drugiej zaś przemawia bogatym językiem abstrakcyjnym, który bliski jest surrealizmowi. Obrazy Lebensteina to poetyckie transpozycje figury ludzkiej, ekspresyjne postaci zwierzęce, w których przebrzmiewa fascynacja reliktami archaicznych kultur.