Polswissart

Artysta urodzony w 1891r. W Brühl w Niemczech. Początkowo w 1908 r. Rozpoczął studia filozoficzne w Bonn, w czasie których zaprzyjaźnił się z malarzem Augustem Macke i rzeźbiarzem Hansem Arpem. W 1918 roku ożenił się z Lou Strauss, która urodziła mu syna. Małżeństwo nie było jednak udane i skończyło się rozwodem w roku 1922. Jego życie osobiste było bardzo dynamiczne i burzliwe. Zaliczany jest do grona najbardziej rozpoznawalnych przedstawicieli malarstwa surrealistycznego oraz działającego w kręgu dadaizmu. Podobnie jak jego ojciec, Max Ernst nigdy nie uczył się malarstwa. Jego twórczość obfitowała w wynalazki, które dla sztuki były przełomowe. Pierwszym z nich było opracowanie nowej techniki wykonywania obrazów – collage, które artysta opisuje: „Pewnego dnia 1919 roku znalazłszy się w czasie deszczowej pory w pewnym mieście nad brzegiem Renu spostrzegłem, jak obsesyjne wywarł na mnie wrażenie pewien ilustrowany katalog, w którym figurowały przedmioty przeznaczone do pokazów antropologicznych, mikroskopowych psychologicznych, mineralnych, i paleontologicznych(…) Były to elementy przedstawień tak zaskakujące swoja odrębnością, że sama absurdalność ich zestawień nie spowodowała we mnie naglą intensyfikację zdolności wizjonerskich oraz halucynacyjne następstwo sprzecznych obrazów nakładających się na siebie z szybkością i natarczywością właściwa jedynie wspomnieniom miłosnym”. Przełomowym momentem w karierze Ernsta była berlińska wystawa na Międzynarodowych Targach Dada w 1920 roku oraz wystawa collage'u w Paryżu. Jego prace zostały zauważone przez Andre Breton’a, za namową którego Max Ernst postanowił w 1922 r. osiedlić się we Francji na stałe. Jako artysta związany był z nurtem dadaizmu – stylu, który zakładał odrzucenie tradycji oraz swobodę artystycznego wyrazu. Dadaiści tworzyli abstrakcyjne, skomplikowane dzieła, których charakterystyczną cechą było połączenie tematów, form i gatunków. Do najbardziej znanych obrazów artysty należą: „Celebes”, „Ubu Imperator”, „Madonna karmiąca dzieciątko w obecności trzech świadków”, „Oko ciszy” oraz właśnie „Ubieranie poślubionej”.