Polswissart

Warszawa, kolekcja prywatna
Monte Carlo, kolekcja Wojciecha Fibaka

Bydgoszcz, Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, Sztuka współczesna z kolekcji Wojciecha Fibaka, czerwiec - sierpień 2018.

Sztuka współczesna z kolekcji Wojciecha Fibaka katalog wystawy], wyd. Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Bydgoszcz 2018, s. 171.

Od 1922 roku Studiował ekonomie polityczną na uniwersytecie poznańskim, następnie od 1923 roku uczył się tam w konserwatorium muzycznym. Rysunku i malarstwa zaczął uczyć się prywatnie. Początkowo w latach 30tych malował obrazy fi guratywne, których forma wskazuje na fascynację kubizmem, nieco później pojawiają się u niego wpływy surrealizmu spotęgowane w okresie okupacji spędzonym w Krakowie. W 1947 roku wrócił do Poznania gdzie był współzałożycielem grupy 4F+R (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm). To Alfred Lenica stworzył pierwszy w Polskiej sztuce obraz taszystowski Farby w ruchu, 1949. Zrobił to całkowicie niezależnie podczas gdy za oceanem te same ścieżki przecierał Jackson Pollock, ubiegając o kilka lat Tadeusza Kantora. Poszukiwania te niestety przerwał w okresie socrealizmu, kiedy to tworzył w nurcie oficjalnej sztuki, działał m.in. w zarządzie poznańskiego ZPAPu. Z końcem lat 50 przeniósł się do Warszawy gdzie działał w lokalnym oddziale. Od lat 40 współpracował z Grupą Krakowską której członkiem został w 1965 roku. W drugiej połowie lat50tych ponownie zafascynowany powrócił do swoich prekursorskich poszukiwań w obrębie sztuki informiel. Posługiwał się czasem techniką drippingu. To w połączeniu z odczuciem sztuki surrealizmu pozwoliło mu około 1958 roku opracować charakterystyczny styl, bazujący na wirujących, barwnych plamach, czasem obwiedzionych konturem, które dynamicznie wypełniają pola obrazów. Niejednokrotnie odczuwa się w nich nawiązanie do form naturalnych przez co malarstwo Lenicy często nazywano malarstwem biologicznym. Wykonywał je w sposób podobny do tworzenia surrealistycznej dekalkomanii a z czasem przekształcił go we własną technikę, która stała się znakiem rozpoznawczym Lenicy do końca jego życia.