Polswissart

Twórczość Leona Tarasewicza rozważać należy poprzez pryzmat autentycznego i żywiołowego kontaktu artysty z naturą. Intrygują go formy i kolory przyrody, dynamika zjawisk w niej zachodzących. Radarem artysty jest jego niezwykła wrażliwość na świat wokół, to ona każe mu ciągle szukać, chłonąć, eksperymentować. Dla malarstwa Tarasewicza ważnymi doświadczeniami były lekcja koloryzmu jaką odebrał od Tadeusza Dominika oraz umiejętność kompozycyjna, którą rozwinął pod okiem Romana Owidzkiego. To właśnie kolor i światło w połączeniu z niezwykle sprawnym kształtowaniem przestrzeni powodują, że abstrakcyjne malarstwo artysty jest czytelnym zapisem obserwowanej rzeczywistości.

Nowatorstwo malarstwa Leona Tarasewicza polega na bardzo śmiałym przetworzeniu pejzażu. Artysta nie maluje z natury, tylko podejmuje się analizy prowadzącej do próby oddania tego, co naprawdę widzimy. We wczesnych obrazach artysty widać wyraźniej ów realizm. Ale to jest już zupełnie nowy sposób jego pojmowania. I tę zasadę Tarasewicz stosuje konsekwentnie. W oferowanym obrazie widzimy coś, co interpretujemy niemalże automatycznie jako las. Spoglądając jednak uważniej widzimy na płótnie pionowe pasy, nie ma tam ani jednego realistycznie oddanego drzewa. Obraz nie jest odzwierciedleniem natury lecz jej syntezą. Tym, czym w umyśle Tarasewicza w tamtym momencie był właśnie las. Jest to widzenie bardzo subiektywne, zatem każdy patrzący na ten sam las zobaczy go w inny sposób: „Cały problem polega na tym - mówi artysta - że to, co jest malowane, nie jest możliwe do umotywowania (...), najpiękniejsze jest w tym wszystkim, że świat nie jest możliwy do rozpisania do końca. Widzenie sztuki jest sprawą osobistą, nie do wniknięcia przez inne osoby. Jeśli ktoś nie widzi po prostu, to nie ma rady” (Spróbuj powstrzymać się od przekładania wszystkiego na rzeczywistość... Z Leonem Tarasewiczem rozmawia Marek Wasilewski, w: „Czas Kultury” nr 2, 1996, s. 60)  

Myślę, że sztuka zawsze odzwierciedla miejsce. I czas. To jest nieodłącznie związane z tworzeniem, chociaż sam artysta nie zawsze zdaje sobie z tego sprawę. Nie jest świadomy tego związku. (…)Nie ma na moich obrazach rzeczy, które nie miałyby odniesienia do rzeczywistości. Często osoby działające w opozycji do zastanych idei powracają do klasyki. Artyści, którzy tworzą – wydawałoby się – abstrakcyjne obrazy, wcale nie wywodzą ich z idei abstrakcji. - Leon Tarasewicz w rozmowie z Elżbietą Dzikowską

cyt. za: Dzikowska E., Artyści mówią. Wywiady z mistrzami malarstwa, wyd. Rasikon Press.

Absolwent warszawskiej ASP (dyplom w 1984 r.), uczeń Tadeusza Dominika. Jeden z najbardziej intrygujących malarzy współczesnych. Pełen inwencji i kolorystycznej wrażliwości. Jego malarstwo rodzi się z obserwacji pejzażu pozbawionego ludzkiej obecności, otaczającej go natury, którą wnikliwie analizuje a następnie przenosi na płótna. Przedstawienia te nie mają jednak w sobie nic z realizmu. Lasy, pola, ptasi lot to harmonijnie kompozycje powtarzających się motywów bliższe abstrakcji. Przyczyną jest dążenie do odnalezienia wartości czysto malarskich - kolor, faktura, światło. Tarasewicz stosuje głównie kolory podstawowe, czasem kontrasty barw dopełniających. Oferowany tryptyk, doskonały w swym wyrazie umożliwia widzowi szczególne przeżycie koloru i przestrzeni. Monumentalna instalacja wpisuje się do grupy najlepszych dzieł tego niezwykłego artysty, który zwykł mawiać: „Moim marzeniem jest, by obrazy przejęły kontrolę nad odbiorcą w taki sposób, by jego otoczenie przestawało istnieć, wtedy obraz, nieograniczony żadnymi ramami, mógłby się bez przeszkód rozrastać, wciągając odbiorcę." Od 1996 roku Tarasewicz prowadzi Gościnną Pracownię Malarstwa na ASP w Warszawie, związany jest z Galerią Foksal, Galerią Białą w Lublinie oraz z berlińską Galerie Nordenhake. Tarasewicz brał udział między innymi w Biennale w Sao Paulo w roku 1987 i w APERTO '88 w ramach weneckiego Biennale. Wielokrotnie uczestniczył w zbiorowych prezentacjach sztuki polskiej za granicą, m.in.: z Andrzejem Szewczykiem i Krzysztofem M. Bednarskim (Berlin, 1989), z Karolem Broniatowskim, Edwardem Dwurnikiem, Izabellą Gutowską i Jerzym Kaliną (Luksemburg, 1992). Jego wystawy indywidualne odbyły się w Springer & Winckler Galerie w Berlinie (1998, 2001) i we Frankfurcie nad Menem (1992, 1996), w Galerie Nordenhake w Sztokholmie (1989, 1991, 1993, 2001), w Galleria del Cavallino w Wenecji (1986, 1989, 2001).