Polswissart

Prezentowaną pracę można interpretować jako noworoczną kartkę od Makowskiego do przyjaciół. Życzenia pomyślności w nadchodzącym czasie artysta okrasił subtelną ilustracją. Wprawną ręką przedstawił dwóch muzyków: skrzypka i pianistę. W tej pierwszej postaci możemy dopatrywać się samego Makowskiego, ze względu na to, że w dedykacji określił się jako „skrzypiciel”. Tej scenie wtóruje anioł niosący wstęgę z datą 1919. Panną Wandą z dedykacji mogła być jego wieloletnia przyjaciółka Wanda Popławska. Znali się jeszcze z lat studenckich na Akademii Sztuk Pięknych. Kobieta odwiedzała go wielokrotnie w Paryżu czego pamiątką jest jej portret namalowany przez artystę w „Portret damy w różowej sukni”, który znajduje się obecnie w kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie. Argumentem za tym, że to właśnie Wanda Popławska jest odbiorcą prezentowanych noworocznych życzeń jest też to, że Tadeusz Makowski znał dobrze jej rodziców. Spędził wspólnie z nimi wakacje we Włoszech (1907,1908). To mogło tłumaczyć jego serdeczność wyrażoną w dedykacji, również w kierunku rodziców Wandy. Ich przyjaźń trwała praktycznie całe życie malarza. To właśnie Wanda Popławska była osobą, która zainteresowała się Tadeuszem Makowskim kiedy chorował na zapalenie płuc w nieogrzewanym pokoju. Zajęła się w tamtym czasie jego leczeniem.

Było w nim coś z niewinnego dziecka – jakaś świeżość, niewinność, a jednocześnie to był bardzo wykształcony człowiek.
– Marcel Gromaire

Tadeusz Makowski to jeden z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku. Postawa artystyczna Makowskiego ukształtowała się w początkowym okresie pod wpływem symbolistycznego malarstwa pejzażowego Stanisławskiego, zaś twórczość Mehoff era przekazała mu zrozumienie istoty rysunku jako środka ekspresji i zamiłowanie do dekoracyjnej, secesyjnej stylistyki. Artysta na przełomie 1908 i 1909 r. wyjechał do Paryża, gdzie pozostał do końca życia. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich w Paryżu. Brał udział w Salonach: Niezależnych, Tuileries, Jesiennym i De L'Oeuvre Unique. Jego zainteresowania scenografią teatralną przejawiły się w wykonywaniu kukiełek dla krakowskiego kabaretu "Zielony Balonik". W Paryżu zafascynowała artystę klasycyzująca, symboliczna sztuka Puvis de Chavannes'a. Około 1911 przejął od Le Fauconniera i kubistów zwartą konstrukcję obrazu i geometryzujące traktowanie form; kształt wydobywał jednak światłocieniowym modelunkiem i obrysowywał wyrazistym konturem. Na jego twórczość silnie wpłynęła podróż do Bretanii oraz postimpresjonistyczna sztuka Ślewińskiego. W 1918 pojawił się w obrazach Makowskiego motyw kluczowy dla jego dalszej twórczości - postać dziecka. Artysta malował wówczas liryczne, naiwne w wyrazie wizerunki dzieci w pastelowych, wysmakowanych tonacjach. Około 1920 powstały inspirowane sztuką Pietera Bruegla St. rozległe pejzaże ożywione sztafażem i utrzymane w zmatowiałej kolorystyce z przewagą brązów i zieleni. Rok 1928 stanowił istotną cezurę w twórczości artysty. Skrystalizował się wówczas jego indywidualny styl obrazowania, niepowtarzalny w kontekście sztuki europejskiej. wykształcił wtedy własny, charakterystyczny i łatwo rozpoznawalny styl łączący echa kubizmu, fascynację sztuką ludową i malarstwa artystów naiwnych. W latach 1929 – 30 Makowski tworzył liczne kompozycje olejne, akwarelowe, rysunkowe z przedstawieniami dzieci. Należą one do dojrzałej i artystycznie wysublimowanej fazy twórczości Makowskiego, w której artysta uprościł kształty, sprowadzając je do trójkątów, walców i stożków, liniom nadał moc i wyrazistość. Prócz malarstwa sztalugowego, akwareli i rysunku Makowski uprawiał techniki graficzne - drzeworyt, akwafortę i litografię. Zajmował się ilustrowaniem książek i projektowaniem okładek; ozdobił drzeworytami wydane w 1925 w Paryżu „Pastorałki” Tytusa Czyżewskiego. Pisał ponadto wiersze, opowiadania i teksty z zakresu teorii sztuki.