Polswissart

Twórczość Kramsztyka jest wyrazem jego stosunku do świata, ludzi sztuki. Pozostał on artystą środka – nie przekraczał granicy malarstwa przedstawiającego, nie kroczył w awangardzie – taki był jego temperament twórczy. Niewątpliwie malarstwo Kramsztyka bliskie jest międzynarodowej sztuce Ecole de Paris, do której zaliczane są różnorodne, często zupełnie odmienne nurty – od postimpresjonizmu, neoklasycyzmu do tendencji ekspresjonistycznych . Najbliższy był mu realizm, lecz nie w naturalistycznej czy idealistycznej odmianie. Płótna Kramsztyka nie pozbawione są ekspresji, zmysłu obserwacji i poczucia humoru. Choć czerpał obficie z dawnej i współczesnej tradycji artystycznej, udało mu się stworzyć własny, rozpoznawalny styl, nadać swym dziełom osobisty ton.

 Renata Piątkowska, Rozkosz w użyciu farby… [w]: Roman Kramsztyk 1885 – 1942, ŻIH, 1997 

Pejzaż odgrywał bardzo ważną rolę w twórczości Romana Kramsztyka. Artysta był prawdziwie pod wrażeniem śródziemnomorskiego pejzażu, południowego słońca, kamiennych gór, tafl i wody, ale był również zauroczony życiem rybackich osad, wyznaczanym przez pory dnia. Prezentowana praca należy do najbardziej spektakularnych prac artysty. Rozległy, przepiękny pejzaż malowany z perspektywy trochę lotu ptaka, widziany lekko z góry, wyłaniający się zza szpaleru, jak kotary śródziemnomorskich drzew, jest klasykiem gatunku, dawno niewidzianym na polskim rynku aukcyjnym. Praca została namalowana w drugiej połowie lat 20-tych XXw, które to prace należą do najbardziej dekoracyjnych obrazów artysty. Powoduje to niesamowita, lekko rozjaśniona w porównaniu z wcześniejszymi kolorystyka, muśnięta jakby południowym słońcem. Kompozycja obrazu jest tradycyjnie u Kramsztyka statyczna, sam pejzaż osady budowany jest z mocnych brył, oddzielonych wyraźnym konturem. Domy i drzewa wypełniają prawie całą kompozycję obrazu, na górze zostaje jedynie wąski ale jakże uroczy skrawek błękitnego nieba. W pejzażach Kramsztyka zazwyczaj nie ma ludzi. Cała uwaga poświęcona jest architekturze i krajobrazowi, skąpanym w słońcu, tak jakby nagle wszystko zastygało by móc nacieszyć się swoim pięknem. Pejzaże Kramsztyka są doceniane tak bardzo przez kolekcjonerów, ponieważ niosą ze sobą ogromny ładunek dekoracyjny połączony z aurą, jak to określa Renata Piątkowska w katalogu wystawy monograficznej „szczęśliwej wyspy”. Pejzaż Kramsztyka to inny świat, świat bez dramatyzmu, świat sielankowy. Jest w nim pewna nostalgia za ideałem, ale też co wyczuwalne obawa przed zakłóceniem tej idylli i nawoływanie do powrotu na łono natury. Na podkreślenie zasługuje niewątpliwie fakt, że największą inspiracją Kramsztyka w malowaniu pejzaży śródziemnomorskich był Paul Cézanne. Budowanie obrazu poprzez użycie określonych barw, w określonym układzie oraz charakterystyczna statyczna forma są znakiem firmowym Cézanne’a, ale też trzeba jasno zaznaczyć, że Kramsztyk modyfikował i wprowadzał swój sposób widzenia, właściwy tylko jemu i dlatego jakże cieszy nas, że uważał się za klasyka, a inspirował Cézannem.

Polska, kolekcja prywatna

(…) był człowiekiem o rzadko spotykanej otwartości i serdeczności w stosunku do ludzi. Wiele czytywał, nie mógł się obejść bez muzyki, w jego pracowni stał fortepian, codziennie poświęcał muzyce parę godzin. (…) był wytrwanym smakoszem i wielkim znawcą francuskiej sztuki kulinarnej.

(Aronson Ch., Scènes et visages de Montparnassse, Paris 1963, s. 413)

Roman Kramsztyk należał do artystycznej elity dwudziestolecia międzywojennego, zarówno w środowisku polskim, jak i paryskim. Był wybitnym malarzem z kręgu École de Paris, hołdującym ideom klasycznym, wchodzącym w dialog z przeszłością, zwłaszcza ze sztuką dojrzałego renesansu. Urodził się w 1885 roku w Warszawie w zasymilowanej, inteligenckiej rodzinie żydowskiej, w której przeważały zawody związane z prawem, medycyną i naukami ścisłymi. Będąc jeszcze małym chłopcem zdecydował, że jego największą pasją będzie sztuka. W dzieciństwie uważano go za cudowne dziecko. Mając kilkanaście lat malował już podobno portrety, które „cechowała pewność rysunku i harmonia kolorystyczna” (Kingsland Z., La peinture de Roman Kramsztyk, „La Pologne Litteraire” 1928, nr 27, s. 3).

W 1903 roku rozpoczął naukę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Józefa Mehoffera. Wytrwał tam jednak tylko jeden semestr, zapisując się chwilę później do akademii monachijskiej. Mimo że przebywał w mieście nad Izarą do 1908 roku, formalnie studiów nigdy nie ukończył. Zamiast spędzać godziny w murach uczelni, wolał doświadczać sztuki na własną rękę. Podróżował, zwiedzał muzea i różne współczesne wystawy. W 1909 roku zadebiutował w warszawskiej Zachęcie, pokazując „Portret p. J. H.”. Rok później wyjechał na stałe do Paryża. Tam odkrył twórczość Paula Cézanne’a i impresjonistów, po raz pierwszy także pokazał swoje prace na Jesiennym Salonie. Często przyjeżdżał do Polski, biorąc aktywny udział w różnych wystawach w Warszawie, Krakowie i Lwowie. Oprócz paryskiej pracowni, posiadał także drugą – w warszawskiej kamienicy, gdzie mieszkała jego matka.

Zawiązane podczas studiów w Krakowie przyjaźnie m.in. z  Henrykiem Kuną, Leopoldem Gottliebem, Wacławem Borowskim i Władysławem Skoczylasem, zaowocowały w 1922 roku powstaniem grupy „Rytm”. „Kiedy przyjeżdżał z Paryża do Warszawy, zachodził na Mazowiecką do ‘Ziemiańskiej’, gdzie oprócz słynnego stolika skamandrytów na półpiętrze znajdował się także stolik malarski, przy którym ‘urzędował sztab rytmistów’ (…)” (Piątkowska R., „Rozkosz w użyciu farby… owa rozkosz czysto malarska…, [w:] Roman Kramsztyk 1885-1942 [katalog wystawy], Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa 1997, s. 17). Kramsztyk brał udział w niemal wszystkich wystawach „Rytmu”. Nie podzielał jednak dążeń części członków do stworzenia polskiego stylu narodowego. Opowiadał się za tendencjami klasycznymi, podobnie jak Eugeniusz Zak, Henryk Kuna czy Tymon Niesiołowski.

Artysta wierny był raz obranej drodze twórczej. „W poszukiwaniach malarskich koncentrował się przede wszystkim na formie, kompozycji oraz zagadnieniach kolorystycznych, nigdy nie odszedł od realistycznego widzenia świata” (Piątkowska R., dz. cyt., s. 10). Jego ulubionymi tematami był portret, pejzaż, martwa natura oraz akt. W swych dziełach formalnie, treściowo i ideowo nawiązywał do mistrzów malarstwa włoskiego, takich jak Michał Anioł czy Leonardo da Vinci. Tworząc wizerunki rodziny, przyjaciół czy osób ze świata kultury, polityki i nauki, starał się zawsze odszukać w modelu coś frapującego, wydobyć jego charakter i osobowość. Tymczasem jego południowo-francuskie pejzaże stawały się arkadyjską krainą pełną szczęścia i powolnego rytmu dnia. W nich najmocniej odbijał się wpływ Cézanne’a. Choć sztuka Kramsztyka wyrosła z dawnych i współczesnych tradycji malarskich, nie stanowi ona zwykłego naśladownictwa. Artyście udało się wypracować charakterystyczny styl, pełny eleganckich linii i subtelnych przejść barwnych. W swoich dziełach przedstawiał otaczający go świat, który brutalnie skończył się wraz z wybuchem II wojny światowej. Zmarł zastrzelony w warszawskim gettcie w 1942 roku.