Polswissart

Twórczość Musiałowicza trudno jest przypisać do konkretnego nurtu. Artysta jest uważany za outsidera, którego prace zarówno te malarskie, jak i rzeźbiarski niosą ze sobą głęboki ładunek metaforyczny. Naukę rozpoczął na poznańskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował ceramikę i grafikę. Na czas ukończenia dyplomu przeniósł się na warszawską ASP, gdzie uczył się pod kierunkiem Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Lata jego wczesnej twórczości przypadają na okres po II Wojnie Światowej. Musiałowicz nie brał udziału w walkach powstańczych ze względu na stan swojego zdrowia, jednak wydarzenia, których był świadkiem, odbiły na nim piętno na całe życie. Po okresie studiów skupił się na przepracowaniu traumy okupacji i zniszczenia Warszawy. Cykl, który wtedy powstał, miał uczcić pamięć tych, którzy zginęli. W kolejnych latach artysta stworzył cykle obrazów, które nadal były echem minionych traumatycznych zdarzeń: „Rodzina", "Reminiscencje", "Portrety z wyobraźni", "Matka ziemia", "Anioły" oraz "Sacrum". W twórczości Musiałowicza niezależnie czy to w malarstwie, czy w rzeźbie przewija się motyw samotności i kruchości życia. Prace przestrzenne są budowane wzdłuż osi podłużnego centralnego elementu, do którego artysta doczepia dodatkowe moduły. Tworzy w ten sposób rzeźby sztandary/totemy, które pomimo swojej abstrakcyjnej wymowy są niezwykle symboliczne. Rzeźby z cyklu „Księga Życia” miały oddać cześć osobom poszkodowanym i zmarłym podczas wojny. Irena Klisowska-Filipczuk w katalogu Steps Gallery z 2004 roku pisze o twórczości Musiałowicza: Dręcząca artystę od lat potrzeba poszukiwania symboli, ukrytych znaków, wieloznaczności skojarzeń, prawd elementarnych, a jednocześnie wzruszeń i lęków, bólu przemijania, a także nieustająca wiara w człowieka i jego odrodzenie-to Jego sacrum. Sacrum złożone z praw elementarnych i jednocześnie otwierające się na uniwersum.

Od końca lat 80. Musiałowicz zajmował się przede wszystkim rzeźba. Do grupy tej zaliczyć można obiekty nazywane przez artystę '”Słupami”' oraz tzw. „Lance”. Te strzeliste formy rzeźbiarskie, jak pisze Bożena Kowalska, są „realizowane w duchu obrazów, często jak one o reliefowo ukształtowanej, 'pokaleczonej' płaskorzeźbowo powierzchni, polichromowane czarno-czerwono, biało i żółto-złociście. Czasami przypominają wiejskie kapliczki przydrożne, albo przydrożny słup totem, albo symbol żałoby, gdy poprzeczna belka przydaje im kształt krzyża. Czasami są smukłe jak pień drzewa, a niekiedy rozłożyste, lub skonstruowane z wielu różnych, nadbudowanych nad sobą części. Czasem pokaleczona faktura drewnianych partii słupa skontrastowana bywa z metalowymi elementami, które wraz z czaszkami zwierząt, wieńczącymi niekiedy kompozycję, nabierają symbolicznego znaczenia natury ujarzmionej i dewastowanej przez człowieka. Musiałowicz w naturze i sztuce znalazł swoją samorealizację, swoje najwyższe wartości i swoje spełnienie. Toteż mówi: 'Potrafię cieszyć się polnym kwiatem, który rośnie przy drodze, a który tak łatwo zdeptać lub minąć nieuważnie. Jestem zrozpaczony obojętnością, nienawiścią, zniszczeniem naszego otoczenia', albo w potocznej rozmowie: 'Dzika róża oszroniona - tego szukaj, bo to jest cud'. I na temat sztuki wypowiada słowa, które tak niezawodnie charakteryzują jego postawę: "Tylko ten ma prawo do malowania, dla którego twórczość stanowi treść myśli i życia".

Musiałowicz dożył  101 lat. Podczas swojego długiego życia prezentował prace na ponad 100 wystawach indywidualnych i 250 wystawach zbiorowych. Obiekty Musiałowicza znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych i publicznych w kraju i za granicą. Był członkiem m.in. Europejskiego Stowarzyszenia Kultury (SEC), Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (AIAP), Accademia Tiberina w Rzymie, Accademia Italia della Arte e del Lavoro w Parmie, Accademia Bedriacense w Calvatone. Był laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień.

Warszawa, kolekcja prywatna