Polswissart

Jako malarz huculszczyzny stanowi w malarstwie polskim niejako ogniwo pośrednie pomiędzy Axentowiczem, a Wąsowiczem. Axentowicz odkrył przed kilkudziesięciu laty egzotyczną malowniczość „karpackich górali” dla sztuki polskiej; Sichulski jest dzisiaj ich głównym piewcą.

(Wallis M., Sztuki plastyczne. Kazimierz Sichulski – Grupa artystów wielkopolskich Plastyka – Feliks Jabłczyński, Tow. Zachęty Sztuk Pięknych, październik 1926 r., [w:] „Robotnik”, 1926, nr 300, s. 4.)

Jest wśród najmłodszej generacji malarzy jedną z najciekawszych indywidualności, talentem zakrawającym na wielkie, może na potężne rozmiary. Wychowanek Akademii krakowskiej, uczeń Mehoffera i Wyspiańskiego, liczy się do artystów, których nazwiska wolno bez wywoływania dysonansu wymieniać w towarzystwie tytanów naszej sztuki.

(Stosław [Chołoniewski A.], Kazimierz Sichulski, „Świat” nr 27, 1906, s. 5–6)

Kazimierz Sichulski znany jest przede wszystkim jako brawurowy malarz Hucułów. Wykształcony w wielkiej szkole czempionów Młodej Polski – u Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i Stanisława Wyspiańskiego – odnalazł własny, wyrazisty styl, oparty na doświadczeniu, niepospolitej intuicji i wnikliwej obserwacji natury. Podpatrując huculskie środowisko, zwracał uwagę na tamtejsze obrządki, zachowania i najdrobniejsze szczegóły. Malował z wielką werwą, jakby chcąc przelać w swe postacie własne siły witalne, a jednocześnie – będąc spadkobiercą secesyjnej stylistyki – niezwykle barwnie i dekoracyjnie. Powoływał do życia „żywiołowych, poetycznych w swej dzikości i romantycznych w swej pierwotności Hucułów, którzy na długo stali się synonimem twórczości Sichulskiego” (Kozicki W., Kazimierz Sichulski, Monografie Artystyczne, tom XIX, wyd. W. L. Anczyca i Spółki, Kraków 1928, s. 7). Oddawał możliwie najlepiej ich charaktery, wyczuwał subtelności, chwytał życie –  a to wszystko z wielkim talentem i brawurą techniczną.

Oferowany portret starego Hucuła z 1905 roku należy do wczesnej fazy twórczej malarza, pełnej temperamentu, poszukiwań i ciekawości artystycznej. Przedstawiony mężczyzna ma na sobie tradycyjny strój ludowy, złożony z lnianej koszuli, czarnego serdaka zdobionego kolorowymi pomponami oraz futrzanej czapki. Jego postać wybija się z szarego tła, wychodzi z ram niczym żywa. Barwy stroju efektownie wibrują, w niespokojnej kresce czuć emocjonalną ekspresję. Jest w nim siła i energia, a jednocześnie bijąca z melancholijnych oczu niezwykła życiowa prawda. Wyjątkowo trafnym wydaje się stwierdzenie: „W tych obrazach jest poezja, jest uduchowienie (…)” (Łepkowski E., Wystawa dzieł Kazimierza Sichulskiego, Muzeum Miejskie w Bydgoszczy, Bydgoszcz 1938 s. 4).

Polska, kolekcja prywatna

Sichulski posiada żywy zmysł kolorystyczny, ogromną łatwość kształtowania plastycznego, lotność fantazji, wyborne odczucie ruchu, pędu, wir, wreszcie, właściwy rasowemu karykaturzyście, dar dosadnego charakteryzowania ludzi i zwierząt.

– Karol Frycz (Frycz K., Sichulski w Zachęcie, „Świat”, 1926, nr 41, s. 4-5 )

Malarz, rysownik i grafik, reprezentant folklorystycznego nurtu w sztuce Młodej Polski. Twórczość Sichulskiego została zdominowana przez tematykę huculską. Urodził się 17 stycznia 1879 roku we Lwowie. Był synem inżyniera kolejowego Antoniego Jeremiasza oraz Kamilli Langner. W latach 1899-1901 Sichulski studiował przez trzy semestry prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza oraz odbył służę wojskową w armii austriackiej. W 1901 roku wstąpił do krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył się malarstwa pod okiem Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera i  Stanisława Wyspiańskiego. Kształcił się również w Rzymie, Paryżu i Monachium. Zadebiutował jako artysta w 1903 roku w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1903-1905 współpracował z czasopismem satyrycznym Liberum Veto, gdzie pracował jako rysownik. Od 1905 roku należał do kabaretu Zielony Balonik oraz do Towarzystwa Artystów Sztuk Polskich – Sztuka.

W 1907 osiedlił się na stałe we Lwowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. Utrwalił wówczas w swych szkicownikach wizerunki kolegów i wojskowych osobistości, które później prezentował na wystawach i opublikował w albumach. W latach 1920-1930 wykładał w lwowskiej Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego, zaś w okresie 1930-1939 piastował stanowisko profesora w krakowskiej ASP. W maju 1938 roku Sichulski został odznaczony brązowym medalem krakowskiej ASP za długoletnią służbę, w listopadzie zaś srebrnym.

Artysta pozostał do końca życia pod ogromnym wrażeniem Huculszczyzny, począwszy od swego pierwszego pobytu w zimie 1905 roku (będąc tam wraz z Władysławem Jarockim oraz Fryderykiem Pautschem). W jego malarstwie przeważa żywa, dekoracyjna kolorystyka, która tak fascynowała go w góralskim folklorze Karpat Wschodnich.