Polswissart

Polska, kolekcja prywatna
Nowy Jork, kolekcja Filipa Pągowskiego

Nowy Jork, Heather James Gallery, The Female Gaze: Women Surrealists in the Americas and Europe, 8 maja - 31 lipca 2019.
Nowy Jork, Green Point Projects, Returning to NY: Teresa Pągowska and Józef Czapski, 10 lisopada - 31 grudnia 2018.
Warszawa, Piękna Gallery, Teresa Pągowska- Malarstwo, 7 - 30 września 2017.
Warszawa, Centrum Praskie Koneser, Teresa Pągowska: Obrazy i kolaże 1960-1980, 28 września - 27 października 2013.
Sopot, B.W.A. Sopot, XXIV Festiwal Sztuk Plastycznych, Pągowska, wystawa indywidualna, 31 lipca - 5 września 1971.

The Female Gaze: Women Surrealists in the Americas and Europe [katalog wystawy], Nowy Jork, s. 95.
Returning to NY: Teresa Pągowska and Józef Czapski [katalog wystawy], wyd. Green Point Projects/Piękna Gallery, Warszawa 2018, s. 31.
Teresa Pągowska- Malarstwo [katalog wystawy], Warszawa 2017, s. 17. Pągowska, wystawa indywidualna [katalog wystawy], Sopot 1971.

Malarka, wykładowca akademicki, przedstawicielka szkoły sopockiej i nowej figuracji. Teresa Pągowska związana była z grupami Realites Nouvelles oraz Nouvelle Ecole de Paris. W 1951 roku ukończyła PWSSP w Poznaniu w pracowni Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. Była wykładowcą Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, Łodzi a następnie w Warszawie. Pągowska brała aktywny udział w życiu artystycznym od lat 50. biorąc udział w licznych krajowych i zagranicznych wystawach. Artystka należy do grona wybitnych artystów nowoczesnej sztuki. Dzięki przyjaźni z Piotrem Potworowskim i inspiracji jego dziełami dała się poznać w latach 60. jako artystka szczególnie wrażliwa na dźwięczność barwy. Mimo zafascynowania kolorystami poszukiwała jednak własnej drogi twórczej. Związana z nurtem nowej figuracji w centrum swojego zainteresowania stawiała człowieka, świat jego przeżyć i emocji, dramat istnienia. Kontrasty modulowanych plam barwnych, sumaryczne kształty, teatralne pozy i gesty postaci usytuowanych na granicy figuratywności i abstrakcji to cechy charakterystyczne jej najlepszych płócien. Malarstwo Pągowskiej to afirmacja życia, które nie pozostawia widza obojętnym, tylko wciąga go do ciekawej dyskusji nad sensem istnienia. Jak pisze Bogusław Deptuła: (…) w pewnym sensie jej kompozycje, to często rodzaj, by użyć słowa piosenki Przybory, enigmatów. Czasami wszystko jest jasne, proste i wyraźne. Niekiedy jednak z wielkim trudem jesteśmy w stanie zidentyfikować poszczególne kształty i rozwikłać rebus obrazu. Zazwyczaj wysiłki zostają nagrodzone i możemy odczytać, skrótowy, czy zawikłany układ form(…) Pągowska nie lubi realizmu, ale nie chce malować obrazów abstrakcyjnych. Robiła to wiele lat temu, ale przypuszcza, że ten okres jej twórczości jest już zamknięty. Zostaje niejednoznaczność i obcinanie. Obcinanie wszystkiego: w sobie, w obrazie, w emocjach, w rzeczywistości, w kolorach. Tylko wyobraźnia pozostaje nieobjęta żadną redukcją. - cyt. za: Teresa Pągowska, Warszawa 2001, s. 11.