Polswissart

Warszawa, kolekcja prywatna
Altius, aukcja 26.10.2002, poz. 68

„Norblin hołdował akademickiej poprawności, jego kompozycje odznaczały się spokojnymi gestami, klasycyzującymi draperiami, a obrazy charakteryzowały się starannym fini”.
(Ignaczak P., Sebastian Norblin 1796-1884. Zapomniany artysta Wielkiej Emigracji.)

Urodzony w 1796 roku Sebastian Ludwik Wilhelm Norblin, zwany też Sobkiem, był synem malarza Jana Piotra Norblina de la Gourdaine oraz jego drugiej żony, Marii Kopschówny, córki zamożnego przemysłowca. Jego ojciec, z pochodzenia Francuz, został zaproszony do Polski w 1774 roku przez księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Dziś uznawany za niejako „polskiego” malarza, mieszkał i pracował w naszym kraju przez kolejne trzydzieści lat, choć ostatecznie w 1804 roku wyemigrował z rodziną do Francji. Sebastian Norblin idąc w ślady ojca, również został malarzem. Jednak w przeciwieństwie do niego, nie hołdował nowym prądom stylistycznym i tworzył w konwencji akademickiej. W 1811 roku rozpoczął studia w paryskiej École des Beaux-Arts, w pracowniach François-André Vincenta oraz Merry-Josepha Blondela. Co niezwykłe, naukę zakończył dopiero po kilkunastu latach, w 1825 roku! Paweł Ignaczak z Muzeum Narodowego w Poznaniu wysuwa hipotezę, że tak długi czas studiów podyktowany był pragnieniem Sobka by zdobyć najwyższą nagrodę – Prix de Rome. Od 1816 roku jego nazwisko pojawia się co roku w sprawozdaniach Akademii na liście studentów startujących w konkursie. Mimo wieloletnich niepowodzeń, ambitny młody artysta zdobył w 1822 roku wyróżnienie honorowe (mention honorable), w 1823 roku drugą nagrodę „Grand Prix” i ostatecznie w 1825 roku za dzieło „Antygona grzebiąca Polinejkesa” – pożądaną „Prix de Rome”. Mimo pojawiających się pochlebnych opisów w konkursowych katalogach (od co najmniej 1819 roku artysta wystawiał prace nie tylko w Paryżu, ale też na salonach prowincjonalnych), sukcesów w sprzedaży prac do lokalnych muzeów i wygranego stypendium „Prix de Rome”, Norblina niestety spotkał zawód ze strony najwyższego autorytetu, jego ojca: „Otrzymałeś nagrodę, której ja nigdy nie zdołałem zdobyć, a przecież nie masz żadnego talentu!”  (Fournier-Sarloveze J. R., Les peintres de Stanislas Auguste II, Roi de Pologne, Paris 1907, s. 58 [tłum. Ignaszak P.]). W 1826 roku wyjechał do Włoch i spędził tam następnych siedem lat. Podróż ta ostatecznie ukształtowała jego styl. Malował przede wszystkim sceny historyczne i historyzujące pejzaże, choć niekiedy zdarzało mu się sięgnąć po portret. Najbardziej lubił tematy zaczerpnięte z antyku, przedstawiał też swoich bohaterów w klasycyzującym kostiumie. Jego kariera nabrała rozpędu po powrocie do Francji. Wówczas rozpoczęła się lawina oficjalnych zamówień państwowych i kościelnych. Tworzył różne przedstawienia religijne dla licznych kościołów m.in. dla katedry w Hawrze, kolegiaty w Mantes, paryskiego kościoła na Wyspie Św. Ludwika czy monumentalnego kościoła Św. Rocha. Dekorował też kaplicę w Notre Dame des Blancs Manteaux oraz w kościele Saint-Gervais-Saint-Protais. Inspirowali go najwięksi mistrzowie akademiccy, tacy jak Rafael, Poussin i Le Sueur, a także twórczość współczesnego mu Ingresa. Norblin realizował również zamówienia dla rodu Czartoryskich, z którym łączyły go specjalne więzi. Jego największym projektem była współpraca przy odnowie Hotelu Lambert, gdzie stworzył  dekorację ścienną ukazującą znaki zodiaku i bogów greckich. Warto przy okazji wspomnieć, że Czartoryscy i Norblinowie przez wiele lat mieszkali po sąsiedzku na Wyspie Św. Ludwika w Paryżu.