Polswissart

Malarstwo Szańkowskiego ma styl przedwojenny. To znaczy, że nie przesączyły się weń w stopniu by najmniejszym wszystkie te nowe prądy i dążenia, tak wrzaskliwie po wojnie wytwarzane. Szańkowski, choć jest człowiekiem w sile wieku męskiego, pojęciami artystycznemi jest nie dzisiejszy, przedwojenny, a jego dzieła są stare, stare w najszlachetniejszem znaczeniu tego słowa, stare starością dobrego wina lub cennego dzieła sztuki.

(Przewodnik po wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, nr 31, Warszawa 1928, s. 8)

Bolesław Szańkowski był wziętym portrecistą wyższych sfer o zasięgu międzynarodowym. Urodził się w 1873 roku w Pogwizdowie na kielecczyźnie, w rodzinie szlacheckiej. Studia artystyczne rozpoczął od krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych, którą w 1894 zamienił na akademię w Monachium i pracownię Johanna C. Hertericha. Następnie przyciągną go Paryż – stolica najwyższej sztuki – i tam osiadł na dłużej. Zapisał się do Académie Colarrosi i Académie Julian. Pobierał lekcje u Benjamina Constanta, a później również u słynnego hiszpańskiego portrecisty Antonia de la Gandara.

W 1900 roku zadebiutował na paryskim salonie wystawiając portret mężczyzny w stroju huzara, czym zyskał nagrodę „mention honorable” i szereg pierwszych zamówień. Wraz z rozwojem kariery i zdobywaniem kolejnych klientów zaczął coraz więcej podróżować. Zapraszany do najwspanialszych magnackich pałaców i dworów królewskich, malował śmietankę towarzyską Europy i nie tylko. Mając ledwo dwadzieścia osiem lat wyjechał do Bombaju by sportretować generała-majora Sir Richarda Westmacotta, głównodowodzącego armii brytyjskiej w Indiach Wschodnich. „Wśród całej arystokracji Niemiec i Austrji zyskuje ogromne uznanie. Staje się portrecistą modnym i rozrywanym. Maluje rodzinę cesarską w Berlinie, zapraszany jest do Austrji. Z kolei tedy zyskuje uznanie wśród arystokracji polskiej, zbliżonej do dworów niemieckich. Maluje portrety hrabiów Potockich z Łańcuta, ks. Radziwiłłów i wiele innych z tego środowiska osób” (Przewodnik po wystawie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, nr 31, Warszawa 1928, s. 8). Jego klasyczny styl podparty wielką biegłością techniczną trafiał w gusta najbogatszych i najbardziej wybrednych.

W 1912 roku zamieszkał w Monachium, skąd łatwo było mu się przemieszczać. Pracował niestrudzenie, a jego dorobek portrecisty stale się powiększał o kolejne słynne osobistości, m.in. cesarza Niemiec Wilhelma III i jego żonę Augustę, króla Karola I Hohenzollern-Sigmaringen, Ignacego Paderewskiego, Józefa Brandta czy księżnę Daisy von Hochberg. Prócz tego typu zamówień na reprezentacyjne portrety, chętnie malował wyidealizowane postacie kobiece w aurze nieco bardziej intymnej oraz urocze wizerunki dzieci, w tym swoich córeczek – Ady i Heleny. W 1919 roku otwarto wystawę artysty w Teatrze Wielkim w Warszawie. Kolejne duże, indywidualne eskpozycje zorganizowała Szańkowskiemu Zachęta – w 1928 i 1939 roku.