Polswissart

Angelika Markul, uczennica Christiana Boltańskiego, jednego z najważniejszych współczesnych, intermedialnych artystów, wytrwale i konsekwentnie opowiada o granicach pomiędzy życiem i śmiercią, obecnością i nieobecnością, stawaniem i zanikaniem, wyobraźnią i rzeczywistością.
(Lewandowska K., Czarne słońca, białe księżyce – śmierć w sztuce Aliny Szapocznikow i Angeliki Markul, [w:] Archiwum Emigracji. Studia – Szkice – Dokumenty, Toruń 2012, zeszyt 1-2 [16-17], s. 189)

Oferowany obiekt Angeliki Markul jest bezpośrednim nawiązaniem do jej projektu pt. „Tierra del Fuego”, który pokazała w 2020 roku we francuskim Centre International d’Art et du Paysage de Vassivière. Tytuł projektu odnosi się do archipelagu Ziemi Ognistej, najbardziej na południe wysuniętego skrawka kontynentu amerykańskiego. Praktyka artystyczna Markul jest zakorzeniona w fascynacji miejscami i fenomenami do końca nieznanymi, a czasem wręcz niebezpiecznymi. Łącząc fakty z fikcją, a nawet z fantastyką naukową, artystyczne działania Markul zabierają ją do najbardziej odległych miejsc na świecie. Ekstremalne warunki klimatyczne panujące na archipelagu, izolacja wysp i wywoływane przez nie poczucie geologicznego nadmiaru sprawiły, że pierwsi przybysze z Europy myśleli o lokalnych mieszkańcach jak o mitycznych olbrzymach. Przyczyniły się do tego nie tyle niezaprzeczalne różnorodność i odmienność ich zwyczajów, ile „nie-ludzkie" przystosowanie się do warunków, swoją niegościnnością wykraczających poza europejskie wyobrażenie natury. Nie przypadkiem Ziemia Ognista stała się synonimem biblijnych „czasów przedpotopowych". Nie przypadkiem też stała się dla Markul polem do artystycznej eksploracji.

Na wspomnianej ekspozycji w Centre International d’Art et du Paysage de Vassivière pojawiło się m.in. trzydzieści jeden filcowo-woskowych głów i trzy brązowe. Formy te zupełnie odbiegają od tradycyjnego przedstawienia głów nie tylko schematycznie potraktowaną bryłą, ale i zastosowaniem kombinacji lekkich i rzadko spotykanych w rzeźbiarstwie materiałów – filcu pokrytego woskiem. Puchate głowy wzbudzają sprzeczne ze sobą uczucia – od czułości i fascynacji, po obawę, a nawet niepokój. Są one obrazem obsesji artystki, od lat stojących w centrum jej zainteresowań, takich jak upływ czasu, ulatnianie się materiału i ślady pamięci. Głowy z cyklu „Tierra del Fuego” wywodzą się z działań Markul zanurzonych w fascynacji archeologicznym odkryciem i niestrudzonym archiwizowaniu śladów życia, zarówno ludzkiego, zwierzęcego, jak i roślinnego. Tematy te pod zmieniającymi się postaciami, nieustannie odbijają się echem w jej twórczości.

Angelika Markul mieszka i pracuje w Paryżu, jest absolwentką École National Supérieure des Beaux-Arts de Paris (ENSBA), gdzie w 2003 roku uzyskała tytuł magistra z zakresu multimediów pod kierunkiem Christiana Boltanskiego, a następnie w 2004 roku ukończyła studia podyplomowe wraz z seminarium Introduction à l’expostition pod kierunkiem Christiana Bernarda. Jest autorką licznych wystaw indywidualnych, m.in. Z ziemi do gwiazd, Maison des Arts, Malakoff, Francja (2014), Terre de départ, Palais de Tokyo, Paryż, Francja (2014), Wyzwolone siły. Angelika Markul i współczesny demonizm, Muzeum Sztuki, Łódź, Polska (2013), Installation monumetale, Estate de Charamande, Charamande, Francja (2013), Nie zapomnij , Galeria Foksal, Warszawa, Polska (2012), Polowanie, Galeria Arsenał, Białystok, Polska (2012), Salon Noir, MAC/VAL, Musée d’Art Contemporain du Val-de-Marne, Vitry-sur-Sine, Francja (2010), Noire Neige, Théâtre National de Chaillot, Paryż, Francja (2009), Nów, CSW Znaki Czasu, Toruń, Polska (2009), Clarté Souterraine, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, Polska (2008). Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w zbiorach CSW Znaki Czasu w Toruniu, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, Galerii Foksal w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Galerii Labirynt w Lublinie, Galerii Arsenał w Białymstoku, Signum Foundation w Wenecji oraz Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris w Paryżu. W 2012 roku została laureatką nagrody Prix SAM.