Polswissart

Jeśli sztuka ma być rozpoznawalna jako obiekt twórczej myśli artysty, to nie może być chaosem. Musi istnieć uporządkowanie różnorodności, które kieruje twórczym działaniem. (…) Sztuka jest częścią naszego bytu, a byt jest częścią przyrody, którą rozpoznajemy za pomocą matematyzacji – i w tym sensie sztuka jest matematyczna w swej strukturze, organizując płaszczyznę i przestrzeń.
(Jerzy Grochocki, Sztuka jako interpretacja matematyczności, tekst autorski)

Jeśli sztuka ma być rozpoznawalna jako obiekt twórczej myśli artysty, to nie może być chaosem. Musi istnieć uporządkowanie różnorodności, które kieruje twórczym działaniem. (…) Sztuka jest częścią naszego bytu, a byt jest częścią przyrody, którą rozpoznajemy za pomocą matematyzacji – i w tym sensie sztuka jest matematyczna w swej strukturze, organizując płaszczyznę i przestrzeń. – Jerzy Grochocki
(cyt. za: Branicka B., Jerzy Grochocki – Sztuka jako interpretacja matematyczności, „Elbląski Dziennik Internetowy”, 06.09.2013)

Urodzony w 1931 roku Jerzy Grochocki jest artystą tworzącym w swoistym stylu, u którego podłoża znajdują się matematyczne zagadnienia. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, a następnie na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplomy uzyskał kolejno w 1957 i 1963 roku. Początkowo w kręgu jego zainteresowań znalazło się malarstwo realistyczne, ale już pod koniec lat 60. zafascynował się nurtem abstrakcji geometrycznej i konstruktywizmem. W latach 1978-84 był związany z ruchem Sztuki Systemu w Europie. Na ten okres przypada czas inspiracji stworzonymi przez artystę ciągami liczbowymi, które stały się punktem wyjścia dla jego prac.

Pogłębione studia Grochockiego nad płaszczyzną i przestrzenią zaowocowały w latach 70. obmyśleniem Systemu Czterech Znaków Płaszczyzny i Czterech Obszarów Przestrzeni. Jest to swoisty kod, jakim artysta posługuje się w swojej twórczości, sprowadzając pojęcia zaczerpnięte z natury do języka płaszczyzny i koloru. Wedle koncepcji, dominującymi barwami są dla niego czerń, biel, srebro i złoto. Z kolei przestrzeń dzieli na skupioną, złożoną, łamaną i ciągłą. „Moja koncepcja Matematyczności w Sztuce łączy wzory, ciągi liczbowe, funkcje i wykresy geometryczne, poruszając takie zagadnienia jak ruch w geometrii, nieskończoność, odwracalność ciągów i logiczne układy liczbowe. Jednocześnie rozwiązując estetycznie i emocjonalnie płaszczyzny i przestrzenie. Gdzie linia z czystego wykresu staje się częścią obiektu sztuki” – tłumaczy malarz (cyt. za: Branicka B., Jerzy Grochocki – Sztuka jako interpretacja matematyczności, „Elbląski Dziennik Internetowy”, 06.09.2013). Działając od 1984 roku w Stanach Zjednoczonych, Grochocki na polskim rynku sztuki jest postacią jeszcze mało znaną. Artysta ma na swoim koncie przeszło sto wystaw indywidualnych i grupowych, a jego prace znajdują się w m.in. w kolekcji warszawskiego Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Muzeum Sztuki w Łodzi, niemieckim Museum Modern Art w Hunfeld, F. Morellet Collection we Francji czy Museum of Modern Art oraz Multnomah Art Center, Portland, Oregon, USA.