Polswissart

  sygn. u dołu: 56 L. Kunka Artysta malarz związany z Łodzią. Uczeń Władysława Strzemińskiego, swój warsztat doskonalił także w Paryżu w Académie Moderne Fernanda Légera. Był pracownikiem naukowym Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Łodzi a od 1963 prorektorem i dziekanem obecnej Akademii Sztuk Pięknych. Kunka był współzałożycielem grupy ST-53. Jego twórczość to abstrakcje geometryczne a od lat 50-tych również malarstwo strukturalne wykorzystujące różne materiały i techniki malarskie. W 1955 roku uczestniczył w głośnej wystawie w Warszawskim Arsenale, następnie w Wystawie Ośmiu, II i III Wystawie Sztuki Nowoczesnej – łącznie wystawiał blisko 350 razy na całym świecie. Tworzył scenografie teatralne i filmowe oraz formy użytkowe (kurtyna Teatru Wielkiego w Łodzi, Biblioteka Uniwersytecka). Liczne obrazy artysty znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Lech Kunka był absolwentem Łódzkiej Państwowej Szkoły Sztuk Plastycznych, gdzie uczył się pod okiem prof. Strzemińskiego w latach 1945-1951. Swoją edukację uzupełnił ponadto studiami w Paryżu w atelier Fernanda Légera. Doświadczenie to miało istotny wpływ na dalsze wybory twórcze młodego malarza – swoisty styl Légera był bowiem zgoła odmienny od koncepcji artystycznej Strzemińskiego. Dokonał się wówczas niespodziewany zwrot w sztuce Kunki – a jego cechą charakterystyczną miała stać się dwoistość : „nurt żywiołowości, dynamizmu i dekoracyjności oraz przeciwstawny mu nurt umiaru, ładu i ascezy” (Kowalska B., Lech Kunka, [w:] Tenże, Twórcy – Postawy. Artyści mojej galerii, Kraków 1981, s. 74).

Po powrocie z Paryża, artysta tworzył zwarte kompozycje figuralne o silnie zaznaczonych konturach. Pogłębioną ekspresję uzyskiwał dzięki nasyconej kontrastowej gamie barwnej. W kolejnych latach skupił się bardziej na materii i fakturze obrazu, pozostawiając ich figuratywny wydźwięk na drugim planie.

Po uzyskaniu dyplomu zaczął wykładać na macierzystej uczelni. Dołączył również do grupy artystycznej St-53, która zrzeszała malarzy, architektów, pisarzy i historyków sztuki. St-53 miało charakter samokształceniowy i opierało swoje działania na „Teorii widzenia” Strzemińskiego. Kunka uprawiał techniki malarskie i rysunkowe, zajmował się scenografią oraz tworzył formy przestrzenne. W 1955 roku wziął udział w Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale, a w 1957 roku uczestniczył w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.