Polswissart

  sygn. p.d.: TOMASZ/ TATARCZYK/ 2001 Studiował początkowo w Politechnice Warszawskiej (1966-1972), następnie w warszawskiej ASP (1976-1981), gdzie uzyskał dyplom w pracowni Jana Tarasina a następnie do końca lat osiemdziesiątych był asystentem na Wydziale Malarstwa. Pejzaż były jego główną inspiracją. Jego twórczość opiera się na obserwacji i powtarzaniu określonych motywów: zamknięte bramy, drogi, wzgórza, wąwozy, woda i unoszące się na jej powierzchni łodzie lub brodzące w niej psy. Jego prace prezentowane były na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Wystawiał m.in. w Galerii Foksal, z którą był związany od 1984 roku, w Galerii Zachęta w Warszawie, w Soho Center for Visual Arts w Nowym Jorku, Galerie Ucher, Kolonia. W 1999 r. został laureatem Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Rysunku we Wrocławiu. Był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku, Fundacji Sorosa w USA i Fundacji Rockefellera we Włoszech. W 2009 r. otrzymał nagrodę im. Jana Cybisa przyznawaną wybitnym malarzom przez Związek Polskich Artystów Plastyków za całokształt twórczości.

Twórczość Tomasza Tarczyka jest jedną z najbardziej osobistych wypowiedzi w sztuce współczesnej. Tatarczyk urodził się w 1947 roku w Katowicach. W latach 1966-1972 studiował na Politechnice Warszawskiej, a następnie w latach 1976-1981 na wydziale malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom uzyskał w pracowni profesora Jana Tarasina. W latach 1980-1986 pracował jako pedagog w macierzystej uczelni. W okresie stanu wojennego przyłączył się do niezależnego ruchu artystycznego, wystawiając swoje obrazy w kościołach. W 1990 zdobył jedną z nagród na XV Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. Malarstwo Tatarczyka jest skupione, oszczędne, bazuje na pojedynczych, dobitnie wyeksponowanych motywach, wąskiej gamie barwnej. Jego twórczość jest efektem wnikliwej obserwacji wybranych z otoczenia i wielokrotnie powtarzanych motywów: zamknięte bramy, drogi, wzgórza, wąwozy, woda i unoszące się na jej powierzchni łodzie lub brodzące w niej psy. Od połowy lat 80. związany z Galerią Foksal w Warszawie, miał tam kilka wystaw indywidualnych, uczestniczył też w prezentacjach zbiorowych organizowanych przez te galerię, jak „4 Foksal Gallery Artists”, Richard Demarco Gallery, Edynburg 1985, „Dialog”, Moderna Museet, Sztokholm 1985 i in. W latach 1987-1988 był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej. Jego prace były prezentowane były również w: galerii BWA w Lublinie, Galerii Awangarda we Wrocławiu, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Galerii 86 w Łodzi, w Galerii Zachęta w Warszawie, Soho Center for Visual Arts w Nowym Jorku, Galerie Ucher, Kolonia. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych. W 1999 r. został laureatem Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Rysunku we Wrocławiu. Był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku; Fundacji Sorosa w USA i Fundacji Rockefellera we Włoszech. Artysta podtrzymywał kontakt z kilkoma galeriami, generalnie przyjął postawę wycofania, ograniczenia do mikrokosmosu nadwiślańskiej, flisackiej wsi, w której mieszka. Moja pracownia znajduje się w miejscu oddalonym od zgiełku wielkiego miasta – wyznaje. – Jest tutaj szeroka rzeka, są wzgórza, lasy, pola, wąwozy i urwiska, dzikie i oswojone zwierzęta, dobrzy i źli ludzie oraz miejsca i rzeczy naznaczone ich obecnością, a także zmieniające się pory roku i dnie niepodobne do siebie. Wszystko tu odczuwa się z większą intensywnością niż w mieście. Jednocześnie mam świadomość tego, że przynależę do tak zwanego świata cywilizacji. Stwarza to swoisty chaos, w którym, kiedy maluję, staram się znaleźć pewien porządek niejako przefiltrowany przez to, co wiem, i to, co czuję; znaleźć porządek, kiedy patrzę na fragment jakiejś całości, na detal oczyszczony z reszty i tego detalu magnetyzm.