Polswissart

Nie należy przykładać wagi li tylko do pełnych smaku śmiałości kolorystycznych u Gwozdeckiego. Charakteryzuje to przedewszystkiem jego swobodną estetykę, która w przeciwieństwie stoi do tego akademizmu międzynarodowego, jakim Włosi z czasów swego upadku ujarzmili sztukę.

- Guillaume Apollinaire („Sztuka” tom III, Lwów 1913, s. 170.)

W malarstwie Gustaw Gwozdecki operował intensywną tonacją barw, uzyskując w Polsce miano przedstawiciela polskiego fowizmu. Pełen ekspresji intensywny kolor, tak dobrze widoczny w martwych naturach artysty, nie mógł nie przykuwać uwagi paryskiego świata artystycznego: „On rzeczywiście kocha się w barwach, wielbi kadm, szaleje za kobaltem, tarza się
w karminach. (…) We wszystkim silny, młody, czasem niecierpliwy rozmach, bogactwo
uczucia i zuchwalstwo środków” pisał o polskim artyście Antoni Potocki (Kluszczyński. R. J., Od Michałowskiego do Fangora. Nowoczesne malarstwo polskie, Wydawnictwo WBC, Kraków 2016, s. 318). Dzięki uproszczeniu formy, stosowaniu intensywnego kolorytu oraz silnej stylizacji pozostaje niekwestionowaną indywidualnością w sztuce polskiej okresu międzywojennego. Jego twórczość zyskała również uznanie Guillaume’a Apollinaire’a, który posiadał w swojej kolekcji obraz artysty Martwa natura z maską (1912). Apollinaire otwarcie zachwycał się liryzmem kompozycji, wynikającym nie tylko z umiejętnego użycia koloru ale również z rysunku: „Pełne te barbarzyńskiego uroku płótna, które błyszczą olśniewająco wyszukaną i niezmiernie zmysłową harmonią” („Sztuka” tom III, Lwów 1913, s. 170). O sztuce Gwozdeckiego pisano szeroko nie tylko w Europie ale również w Ameryce: „według p. Gwozdeckiego najważniejszym zadaniem w sztuce jest wydobywanie esencji życia, natury i  ludzkiego ducha. Są to główne prawdy, w  które powinniśmy uwierzyć i do których nowoczesna interpretacja artysty powinna dążyć” (Lipa A., Zaklinacz lalek. Życie i twórczość Gustawa Gwozdeckiego, Warszawa 2003, s. 309).

Warszawa, kolekcja prywatna
Polswiss Art, aukcja 23.05.2017, poz. 33

Urodzony w 1880 roku w Warszawie, polski modernistyczny malarz, grafik i rzeźbiarz, Gustaw Gwozdecki swoja edukację artystyczną rozpoczął ok. 1898 w szkołach monachijskich, ucząc się u Stanisława Grocholskiego i Antona Ažbégo. Mieszkając w Dachau, malował pejzaże, które zwróciły na siebie uwagę krytyków sztuki. W 1900 roku kontynuował rozwój artystyczny pod kierunkiem Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Rok później został uczniem Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, a w 1902 wyjechał do Paryża, kontynuując naukę w pracowni rzeźby Huberta Ponscarme'a w paryskiej École des Beaux-Arts. Od 1905 mieszkał na stałe w stolicy Francji, podróżując do Lwowa, Poznania, Krakowa i Zakopanego. Dzięki kontaktom z Antonim Potockim, Adolfem Baslerem i Mieczysławem Goldbergiem stopniowo nawiązywał międzynarodowe kontakty. Utrzymywał również bliskie relacje z polską kolonią artystyczną, do której należała m. in. Olga Boznańska i Władysław Ślewiński. W 1914 roku Otworzył Polską Akademię Malarstwa, która przetrwała do czasu wybuchu I wojny światowej. Jego podróże do Nowego Jorku zaowocowały założonym w 1927 roku Komitetem Stosunków Artystycznych Polsko-Amerykańskich, w którym Gwozdecki był prezesem. Dorobek artystyczny Gustawa Gwozdeckiego jest bardzo rozległy. Obejmuje szereg dyscyplin artystycznych: malarstwo olejne, akwarele, grafikę warsztatową po rzeźbę. Uczestniczył w wystawach Société Nationale des Beaux-Arts (1904-05, 1910-11), Salon des Indépendants (1905-06, 1912- 13), Salon d'Automne (1904, 1906, 1911, 1913, 1927-34 i 1935- wystawa retrospektywna), Salon des Tuileries (1930, 1934). Brał udział w ekspozycjach monachijskiego Kunstverienu (1900), krakowskiego (od 1900) i lwowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, Warszawskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych „Zachęta”, Juryfreien w Wiedniu i Berlinie (1910-11). Indywidualne pokazy twórczości Gwozdeckiego miały miejsce m. in. w Warszawie (1901), Lwowie (TPSP 1907), Poznaniu (TPSP 1908), Krakowie (TPSP 1908) jak również w Nowym Jorku (Decorators Club 1921).